Συνεχώς τα έβαζα με τον εαυτό μου όταν ακολουθούσε το ίδιο πρόγραμμα, το ίδιο σχεδιάγραμμα, γινόταν ακόλουθος της ρουτίνας δηλαδή, για κάποιο χρονικό διάστημα. Έτσι, πριν εικοσικάτι μέρες ξεκίνησα να γράφω τις εμπειρίες μου σ' αυτή τη μικρή διαδικτυακή γωνιά. Τα έβαλα κυρίως με τον "ύπουλο" χρόνο που μας πιέζει, μας αγχώνει, μας κυνηγά.
Με βοήθησε αυτή η νέα μου ενασχόληση να χαλαρώσω, να ξεφύγω από τις συνήθεις διαδικασίες της καθημερινότητας και να ταξιδέψω. Όμως σύντομα έπεσα πάνω σε μια αντίφαση.
Κάθε μέρα ταξινομούσα τις αναμνήσεις της χθεσινής μου μέρας και τις αποτύπωνα στην οθόνη του υπολογιστή. Κάθε μέρα, χωρίς να παίρνω ανάσα. Ωχ, λέω, έτρεχα μόνος μου και βγήκα δεύτερος. Οπότε, για να επαναφέρω κάπως την αρχική κατάσταση, μου έδωσα μία ex abrupto άδεια ενενήντα έξι ωρών. Πέρασαν πολύ γρήγορα που ούτε τις κατάλαβα, σαν μια ανάσα.
Και λίγο μετά, πέφτω πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία μου κι αρχίζω να μετρώ πόσες ανάσες πέρασαν από τότε. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μια βαθιά ανάσα και βρίσκομαι είκοσι χρόνια νωρίτερα. Εκεί, στην παραλία με τη χρυσαφένια άμμο, να παίζω γυμνός με το κουβαδάκι και τον εκσκαφέα και με τη μάνα να μου ρίχνει θαλασσινό νερό ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να μη ζεσταίνεται ο κανακάρης της. Τόσα χρόνια μια ανάσα, που λέει κι ο Μαχαιρίτσας...
Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν, στο έκτο παγκόσμιο πρωτάθλημα Sudoku, που διεξήχθη στο Eger της Ουγγαρίας από τις 6 μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Από αριστερά προς τα δεξιά είναι ο κ. Χρήστος, πρόεδρος της ελληνικής Mensa και αρχηγός της ελληνικής αποστολής, η Χριστιάνα, ο Θάνος, η Βάσω και εγώ, οι ελπιδοφόροι λύτες. Το πρωτάθλημα, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις όσον αφορά την οργάνωση και το κύρος της διοργάνωσης, όμως αυτό που θυμάμαι με περίσσια χαρά και νοσταλγία είναι οι ώρες που ξοδεύαμε οι παραπάνω, στο λόμπι του ξενοδοχείου, ξενυχτώντας και χαρτοπαίζοντας. Αν και παίξαμε, αρκετά γνώριμα και μη, παιχνίδια, όπως δηλωτή, tichu, wizard, μπλόφα, το παιχνίδι που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το μπριτζ.
Ο κ. Χρήστος, γνώστης του μπριτζ εδώ και χρόνια, έπαιζε με την ίδια άνεση όπως τότες, στις καλές του εποχές, αν και το 'χε λίγο παρατημένο τελευταία και ο Θάνος, από την άλλη, διακεκριμένος παίχτης του μπριτζ εδώ και χρόνια, με πολλές πρωτιές διακρίσεις στο παλμάρε του, έπαιζε πιο άνετα απ' ότι ρίχνω εγώ πασιέντζα. Τελικά, με δυο-τρεις καλές συμβουλές από τους ειδήμονες, η Βάσω κι εγώ ως αρχάριοι μαθητές μυηθήκαμε στη μαγεία του μπριτζ σε χρόνο dt και λίγη ώρα αργότερα, με ατού στις πίκες το ζευγάρι N-S κέρδισε το αντίπαλο με 8-5 μπάζες...
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012 "Νους υγιής εν σώματι εξουθενωμένο"
Η ώρα λίγο πριν τις επτά το απόγευμα, όταν και ξεκίνησα καβάλα στο ποδήλατο, να πάω στο μέρος όπου θα γινόταν το πρώτο μάθημα μπριτζ. Το μπριτζ, άγνωστο σε πολλούς, είναι ένα πνευματικό παιχνίδι όπως το σκάκι, όμως οι υποστηρικτές του το κατατάσσουν ανώτερο, μιας και έχει ένα μοναδικό αβαντάζ έναντι του δευτέρου:
Την κοινωνικότητα, μιας και παίζεις με συμπαίκτη σε ομάδα, έναντι της μοναχικότητας του σκακιστή.
Η παραπάνω φράση είναι από τα λίγα που θυμάμαι από το πρώτο μάθημα, μιας και όλη την ώρα χάζευα με την τράπουλα που 'χα μπροστά μου. Κάτι άλλο που θυμάμαι είναι η ονομασία των μπαστουνιών που στον χώρο του μπριτζ λέγονται πίκες. Και τότε θυμήθηκα ένα άρθρο, του πολύ καλού ιστολογίου του κ. Σαραντάκου, που 'χα διαβάσει λίγο καιρό πριν, σχετικά με την ετυμολογία αρκετών όρων από τα χαρτιά της τράπουλας.
Η γέννηση των τραπουλόχαρτων, έγινε αρκετούς αιώνες πριν, στην μακρινή Κίνα και διαδόθηκαν στην Ευρώπη στα τέλη του δεκάτου τετάρτου αιώνα, όπου γνώρισαν ταχύτατη αποδοχή. Η λέξη τράπουλα, προέρχεται από την ιταλική λέξη trapolla που θα πει "απάτη, παγίδα", όμως δε λέει και πολλά. Τα φύλλα της, είναι πενήντα δύο, δεκατρία από κάθε χρώμα (με την έννοια του συμβόλου κι όχι μαύρου-κόκκινου), τα οποία είναι τέσσερα, τα "καρά" από τη γαλλική λέξη carreaux (♦), οι "κούπες" που λέγονται και "καρδιές", από την ιταλική λέξη coppe (♥), ενώ στα "σπαθιά" και στα "μπαστούνια" υπήρξε ένα μπέρδεμα, αφού τα ♠ τα λέμε μπαστούνια, ενώ το παλιό ιταλικό και ισπανικό bastone, basto σημαίνει τη φυλή ♣, που εμείς τη λέμε σπαθιά (δάνειο από το spade, espadas, που όμως στα ιταλικά-ισπανικά δηλώνει τη φυλή ♠!). Οι πίκες που λένε στο μπριτζ είναι από τη γαλλική λέξη piques.
Επίσης, πέρα από τα 10 πρώτα φύλλα της τράπουλας (άσσος, δύο, τρία,..., εννιά, δέκα) υπάρχουν και οι φιγούρες που αντιστοιχούν στον βασιλιά (Κ) , στη βασίλισσα (Q) και στον υπηρέτη/ιππότη (J). Ο βαλές J προέρχεται από το γαλλικό valet που σημαίνει υπηρέτης, και που όμως τον λέμε και φάντη από το ιταλικό fante, το οποίο ανάγεται στο λατινικό nfans, παιδί· και επειδή οι ανήλικοι πρίγκιπες, που λέγονταν infante στην Ισπανία, είχαν μια σωματοφυλακή για να μην πέσουν θύματα των παλατιανών μηχανορραφιών, η σωματοφυλακή αυτή ονομάστηκε infanteria, όρος που γέννησε το σύγχρονο αγγλικό infantry αλλά και τον δικό μας φαντάρο. Στη συνέχεια, η ντάμα Q και ο ρήγας K(που λέγεται και παπάς), που δεν τους αναφέρει στο άρθρο, λογικά προέρχονται από τα γαλλικά dame και roi αντίστοιχα.
Και αν σας ενδιέφεραν αυτά, μπορείτε να διαβάσετε ακόμα περισσότερα στοιχεία γύρω από την τράπουλα στο πολύ καλό άρθρο που σας έλεγα προηγουμένως. Κλείνοντας αυτή τη μεγάλη παρένθεση γύρω από τον κόσμο των χαρτιών, συνεχίζω με τον τίτλο της ημέρας "Νους υγιής εν σώματι εξουθενωμένο". Το πρώτο σκέλος του τίτλου επαληθεύτηκε, μιας και το συγκεκριμένο παιχνίδι απαιτεί το μυαλό σου προσηλωμένο εκεί όλη την ώρα. Βέβαια, κόντεψε να σπάσει στο τέλος (από το πρώτο μάθημα, φαντάσου), οπότε "τι υγιές και κουραφέξαλα μου λες", θα πείτε.
Το δεύτερο σκέλος αφορά την απόσταση που διένυσα από το σπίτι μου μέχρι το μέρος που έγινε το μάθημα. Εξήμισι χιλιόμετρα λέει το Google Earth να πάω κι άλλα τόσα ο γυρισμός, σύνολο δεκατρία. Σ' έναν γεμάτο από αμάξια στενό δρόμο χωρίς πολλά φώτα, με πολλές λακκούβες και χωρίς να 'χω αναρτήσεις στο δίκυκλο όχημά μου, και με αρκετό κρύο εκείνη την ώρα, ανυπομονούσα να φτάσω σπίτι να κάνω μπάνιο και να φάω.
Το κλειδί μόλις γύρισε δύο φορές και η πόρτα άνοιξε. "Επιτέλους!", ήθελα να φωνάξω, όμως το προχωρημένο της ώρας το καθιστούσε αδύνατο. Τα 'χα φτύσει σε λέω. Παρότι είχα διανύσει παρόμοιες αποστάσεις στο παρελθόν, ποτέ δεν υπήρχε τόση πολλή ανωμαλία συγκεντρωμένη σε μία διαδρομή. Ανηφόρες και κατηφόρες που με φοβερή εναλλαγή, έδιωχναν από πάνω σου και την τελευταία μονάδα αντοχής σου. Ο ήχος του νερού που τρέχει και του λαδιού που καίγεται ήταν οι επόμενες στιγμές της νύχτας. Ώρα για ύπνο, ώρα για ξεκούραση.
ΥΓ: Θάνο, μετά από μερικούς μήνες μαθημάτων, θα σου υπενθυμίσω τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης. Πρόσεχε σε λέω! (φάτσα που χαμογελάει)
Ήτανε ένα ζεστό απόγευμα του Σεπτεμβρίου, όταν πριν από τέσσερα χρόνια διέσχισα μία διαδρομή περίπου πεντακοσίων εβδομήντα ενός χιλιομέτρων, για να έρθω σε μία άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή περιοχή να κατοικήσω. Έχοντας ζήσει επί δεκαοκτώ συναπτά έτη σ' ένα χωριό των πέντε χιλιάδων κατοίκων, η προσαρμογή σε μία πόλη ίσαμε σαράντα τρεις φορές πολυπληθέστερη από το χωριό, μόνο εύκολη δε χαρακτηρίζεται.
Βέβαια, σε κείνο το εγχείρημα δεν ήμουν μόνος μου, κι ας έμοιαζα να είμαι. Είχα μαζί μου ανθρώπους που δεν τους είχα γνωρίσει ακόμα, δεν είχαμε πει ούτε μια κουβέντα, δεν είχαμε ρίξει καν ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο δεν είχαμε ανταλλάξει...
Και το επόμενο πρωινό γνώρισα τους πρώτους φοιτητογείτονες στην κάθοδο του ανελκυστήρα της πολυκατοικίας, είπαμε μία διστακτική "καλημέρα", κοιταχτήκαμε με το αγουροξυπνημένο βλέμμα των φοιτητών που πάνε στις εννιά για μάθημα και στο διάβα μας να βγούμε από 'κει μέσα ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μας, αφού πλέον άνοιγε ο ορίζοντας διάπλατα για τις επόμενες εκατοντάδες γνωριμιών που θα ακολουθούσαν.
Τέσσερα χρόνια και σαράντα τέσσερις μέρες μετά...
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012 "Ο πρώην και η νυν."
Η φίλη μου η Μέριλιν, έμενε στην απέναντι πολυκατοικία από μένα. Εξού και ο χαρακτηρισμός πρώην, που πηγαίνει στον υποφαινόμενο, ως συνοδευτικό του γείτονα.
Στο νέο της σπίτι, γνώρισε από τις πρώτες κιόλας μέρες τη νυν γειτόνισσά της τη Λουκία, η οποία πριν ακόμα τη γνωρίσω προσωπικά, είχα ήδη προλάβει να σχηματίσω μία εικόνα για το πως περίπου είναι σαν άτομο, μιας και το στόμα της Μέριλιν έσταζε μέλι για την άγνωστη για μένα γειτόνισσα.
Και μόλις την προηγούμενη βδομάδα, έδιωξα το στερητικό άλφα.
Και μόλις χθες, κανονίσαμε στο σπίτι της γνωστής πλέον Λουκίας να πάμε για Tichu. Μαζί μου κι ο φίλος μου ο Πάνος που ξέρει και τις δύο. Τα ζευγάρια ήταν φυσικά αγόρια-κορίτσια. Αυτή η μάχη που κρατά αιώνες και που ως συνεχιστές αυτής της ατέρμονης βεντέτας, οφείλαμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.
Όχι, δεν θα αναφέρω ότι κερδίσαμε με ευρεία διαφορά.
Το παιχνίδι μας πείνασε κάπως και με άψογη συνεργασία των δύο γειτονισσών, λίγα λεπτά μετά, δύο τεράστια δοχεία με φρέσκο ζεστό και αρκετά αλατισμένο ποπ κορν βρίσκονταν στα χέρια μας. Κι επειδή διψάσαμε κιόλας, ένα ζεστό τσάι για τον ξενέρωτο φίλο μου Πάνο και μία κρύα μπύρα για μένα εμφανίστηκαν ως εκ θαύματος μπροστά μας.
"Τι θαυμάσια φιλοξενία!" , λέω από μέσα μου αφού με τα τόσα ποπ κορν που 'χα μπουκώσει, δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά.
Αφού ήπιαμε, μιλήσαμε, φάγαμε, γελάσαμε, πήραμε τους πλημμυρισμένους από κόσμο δρόμους της πόλης, γιατί όλοι, εξαιρώντας εμένα, είχαν κι από μία δουλειά. Μετά από κανα μισάωρο βαριά βαριά, κι έχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους, πήγαμε για καφέ/σοκολάτα/ούζο σ' ένα ωραίο μαγαζί της οδού Παντανάσσης, προσθέτοντας στην κομπανία μας κι άλλους νοματαίους.
Το απόγεμα κύλησε όμορφα και έπειτα, αφού χαιρετηθήκαμε, αλλάξαμε πορεία και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Αν και το πόδι μου έκανε να κινήσει κατά μπρος, το μυαλό μου έκανε μια ανέλπιστη προσπάθεια να γυρίσει τον χρόνο λίγες ώρες πίσω και να επαναλάβει το απόγεμα. Μάταια όμως.
Τότε, κάτι μέσα μου σκίρτησε οδυνηρά. Μία ωραία μέρα έφτανε στο τέλος της και το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να ταξινομήσω στα συρτάρια της μνήμης μου, όλα αυτά τα έγγραφα που συμπληρώθηκαν νωρίτερα.
Σαν κι αυτή τη στιγμή όμως, υπήρξαν πολλές παρόμοιες. Και σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλες. Και σαν εγωιστής (με μέτρο) που 'μαι κι εγώ, θέλω να τις θυμάμαι όλες. Γι' αυτό και τ' όνειρό μου παραμένει ίδιο: Συλλέκτης στιγμών θέλω να γίνω κι ας την αδερφή μου να με κοροϊδεύει για τα χαζά μου όνειρα.
Μετά την πρώτη ωδή προ δεκαπενθημέρου που 'χε μπλε χρώμα, σήμερα έρχεται η δεύτερη με απόχρωση του ροζοκόκκινου.
Οι φίλοι ξαναλέω.
Φανταστικοί!
Περνάτε πολλές ώρες μαζί, μιλώντας, ακούγοντας μουσική, χαζεύοντας, δημιουργώντας, φωτογραφίζοντας, γελώντας και χαμογελώντας, τρώγοντας μπριζόλες με ρύζι, κέικ, σουφλέ, σοκολάτα ΙΟΝ, ξέφυγα απ'το θέμα μου, παίζοντας επιτραπέζια, διασκεδάζοντας και βλέποντας ταινίες.
Κόλλησα τώρα απ'την πείνα που κουβαλώ τις τελευταίες ώρες και δεν μου 'ρχεται τι άλλο να γράψω!
(Θα μπορούσε κανείς να γράψει τριλογία...)
Η δεύτερη ωδή, ντυμένη με ελαφρώς ερυθρή ενδυμασία,
είναι αφιερωμένη σε μία φίλη που με προσέχει σαν αδερφό της.
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012 "Proβάροντας την αποτυχία"
Η χθεσινή ημέρα δεν ήταν μέρα για να βγάλω φωτογραφίες.
Μουντή, γκρίζα, νωχελική, άοσμη.
Για να ξεφύγω από τα δεσμά της, κατέφυγα στο σπίτι του Κώστα για να παίξουμε Pro. Το γνωστό παιχνίδι ποδοσφαίρου που καθηλώνει μύρια αντρών σ' όλο τον κόσμο.
Μιας και δεν είμαστε οι εξαιρέσεις του συγκεκριμένου κανόνα, λιώσαμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή για κάμποση ώρα.
Η αποτυχία ήταν γεγονός. Σε επτά παιχνίδια που παίξαμε, υπήρχε μία ισοπαλία, δύο νίκες μου και διπλάσιες νίκες του Κώστα.
Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω τους αγώνες και τις τακτικές μου, αφού ξέρω τον ένοχο για την παιχνιδοκατρακύλα μου: Η κακιά η μέρα
Για να αλλάξει κάπως η διάθεσή μου, βγήκα έξω στον καθαρό, εντός εισαγωγικών, αέρα, για να συναντήσω αρχικά τον Πάνο και στη συνέχεια κι άλλους φίλους.
Αφού βρεθήκαμε όλοι στην κεντρική πλατεία της πόλης και χαιρετηθήκαμε, πήγαμε σε ένα μαγαζί με φθηνή μπύρα και νόστιμο φαγητό για να καθίσουμε να πούμε τα νέα μας και να κάνουμε χαβαλέ πίνοντας, τρώγοντας και ζεσταίνοντας τους εαυτούς μας, μιας και ακριβώς από πάνω μας υπήρχε ένα καυτό "μανιτάρι".
ΥΓ: Εξαιρώντας το γεγονός ότι συνάντησα αγαπημένους φίλους, ήταν μία μέρα χωρίς τίποτε το αξιοσημείωτο.
"Όταν πίνω σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι, πίνω.", έλεγε πριν πολλά χρόνια ο Ρακίνας, ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους κλασικούς συγγραφείς, ο οποίος έζησε περί τον δέκατο έβδομο αιώνα και όσο γρήγορα μάθαμε για την ύπαρξη του, τόσο γρήγορα θα τον ξεχάσουμε.
Αν θέλετε να επιταχύνετε τη διαδικασία, βάλτε ένα ποτηράκι ούζο με έναν πάγο κατά προτίμηση, για συμπαράσταση. Κι αν δεν έχετε κοντά σας ούζο, ανεβάστε την ένταση των ηχείων σας κι ακούστε τις παρακάτω μελωδίες. Η ουσία είναι η ίδια: θ α ξ ε χ ά σ ε τ ε τ ο ν Ρ α κ ί ν α ς
Σάββατο και Κυριακή 27-28 Οκτωβρίου 2012 "Πας μη πίνειν Βάρβαρος" (και μισή Παρασκευή, 26 του μηνός)
Λίγα λεπτά μετά τη μία το ξημέρωμα Δευτέρας, βρέθηκα ξανά αγκαλιά με τον προσωπικό μου υπολογιστή. Είχε προηγηθεί ένα ευχάριστο δυομισιήμερο στο Αγρίνιο, με μια υπέροχη φιλοξενία από τον φίλο μου Κώστα και τη φαμίλια του.
Από τα ηχεία ακούγονται μαγικές συνθέσεις του Vivaldi, που εντελώς τυχαία έπεσα πάνω τους πριν από λίγο και δίπλα μου το πρώτο ποτήρι με ούζο "Στεφανούρη" από την Καλαμάτα, έκανε την εμφάνισή του. Να 'τος ο οικοδεσπότης, λίγο παραποιημένος για ευνόητους λόγους.
Πας μη πίνειν Βάρβαρος.
Ο τίτλος του διημέρου είναι συνδυασμός μιας φράσης και μιας κατάστασης.
Ξεκινώντας απ' το τέλος, εξηγούμαι:
Αν δεν έχετε πάει στο Αγρίνιο, αφήστε με να σας περιγράψω πως είναι.
Αν έχετε πάει, απλά αγνοήστε για εξήμισι λεπτά -όσο θα διαρκέσει η ανάγνωση- τις εμπειρίες σας με την συγκεκριμένη πόλη, για την όχι και τόσο πιθανή περίπτωση οι απόψεις μας να αντικρούονται.
Πρόκειται για μία αχανή πόλη, που προσφέρει απλόχερα αποπροσανατολισμό στους επισκέπτες της (μερικές φορές ακόμα και στους ντόπιους) μέσα από τα πολλά σοκάκια και τις ασύμμετρες διακλαδώσεις της και έχει αλκοόλ. Πολύ αλκοόλ και σε καλές τιμές.
Για να μην γενικολογώ, θα αναφερθώ στο ούζο τους.
Δεν ξέρω αν ήταν ντόπιο ή όχι, αν ήταν νερωμένο ή όχι, αλλά (μου) έκανε καλό.
Γιατί όπως είπε και προηγουμένως ο Ρακίνας (δεν πιστεύω να τον ξεχάσατε κιόλας), "Όταν πίνω σκέφτομαι, κι όταν σκέφτομαι πίνω.", ένα απόφθεγμα που ταυτίστηκα μαζί του το διήμερο που μας πέρασε. Και σκεφτόμουν αρκετά, τ' ομολογώ. Αλλά μη με κατηγορείστε για κατάχρηση - γι' αυτό φέρει ευθύνη και ο εικονιζόμενος.
Τώρα, αν εικάσουμε ότι το παραπάνω απόφθεγμα αποτελεί αξίωμα και κάνοντας έναν λογικό συλλογισμό, καταλήγουμε στο προφανές θεώρημα που μόλις δημιούργησα, το οποίο προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, για περαιτέρω μελέτη και ανάλυση σε όποιον το επιθυμεί:
"Όποιος δεν πίνει, δεν σκέφτεται. (1)
Όποιος δεν σκέφτεται, είναι χαζός. (2)
Οι φίλοι μου είναι έξυπνοι. (3)
(1) + (2) + (3) = Δεν κάνω παρέα με νηφάλιους."
Τη στιγμή που μπαίνει το δεύτερο ποτήρι "Στεφανούρη", να ευχαριστήσω τη φίλη μου τη Μαρία, που μου το 'φερε δώρο από την Καλαμάτα, όταν πήγε εκδρομή. Αυτά είναι δώρα!
Το πρώτο συνθετικό του τίτλου για το σαββατοκύριακο, είναι μία φράση.
Με αφορμή, λοιπόν, τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, θυμήθηκα μία σχετική φράση του Μάνου Χατζιδάκι...
"Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημον ‹πας μη Έλλην βάρβαρος›."
....η οποία καταδυκνείει την κατάντια της σημερινής κοινωνίας.
(Αν και αποτελεί ευκόλως εννοούμενο, συμπληρώνω, ότι όσα γράφονται είναι προσωπικές απόψεις.)
Και κάπως έτσι, βγήκε ο τίτλος για το γουίκεντ που μας πέρασε.
Το σκορ έγινε 1-0 και μπλα μπλα μπλα... σήμερα ισοφάρισα σε 1-1, πίνοντας ούζο.
Κι όμως πέσατε έξω! Ίσως γιατί δεν ακολουθήσατε την συμβουλή της τέταρτης σειράς.
Η ισοφάριση, που λέτε, έγινε το Σάββατο το βράδυ πίνοντας φυσικά το αφέψημα από σταφίδες (ερμηνεία του τούρκικου üzüm, που φέρεται ως την επικρατέστερη ετυμολογική προέλευση του ούζου), σ' ένα σοκάκι του Αγρινίου.
Καθώς γυρνούσα με τον Κώστα στο σπίτι του, εκεί γύρω στις τρεις και σαράντα το ξημέρωμα, με μια μικρή παραζάλη, άρχισα να φαντάζομαι ότι επέστρεψα στο γνωστό γήπεδο με αντίπαλο τον χρόνο, τον πίεζα για την ισοφάριση, βγάζοντας σέντρες, κάνοντας ντρίπλες και δίνοντας κάθετες πάσες. Όμως η σοβαρή πίεση άρχισε να γίνεται όταν έριχνα πολλά σουτ προς την εστία του. Όπως ήταν απολύτως φυσικό, η στρογγυλή θεά μου 'κανε το χατήρι και μετά από έντονο φλερτ με τα δίχτυα, τα μαγνήτισε κι ας μην ήταν αρσενικό. Πλέον ο φωτεινός πίνακας έγραφε 1-1. Και σαν επιβράβευση προστέθηκε μία ώρα στη ζωή μου και το ρολόι έδειχνε μερικά λεπτά νωρίτερα! Τρεις και σαράντα πριν. Τρεις και δέκα τώρα. Το θαύμα που επιζητούσα μια ζωή έγινε! Νίκησα τον χρόνο!
Τελικά η εξήγηση ήταν πολύ πιο απλή. Η θερινή ώρα έγινε χειμερινή.
Ξενέρα.
Αν κάτι έχω να προσθέσω για το φοβερό αυτό σαββατοκύριακο είναι η υποστήριξη της Lucina, που με ώθησε να πιω και τρίτο ποτήρι "Στεφανούρη", εεε με ώθησε να γράψω σύντομα την ανάρτηση ήθελα να πω, με το παρακάτω μήνυμα στο facebook.
Δύο και σαράντα τέσσερα. Πως πέρασεν η ώρα.
ΥΓ: Αν κάτι κατάφερα με την παρούσα ανάρτηση, είναι ότι διαφήμισα τον "Στεφανούρη" που βλέπετε και παρακάτω, κι ότι τήρησα την υπόσχεση που 'δωσα στην εισαγωγή. Δηλαδή, όσο γρήγορα μάθατε τον Ρακίνας, τόσο γρήγορα τον ξεχάσατε.
είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,
είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
μαζεύονται όλοι οι ποιητές
και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,
μασάν χρυσόσκονη,πηδάνε τα ποτάμια
και περιμένουν
να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,
να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό
να σχηματίζει αστερισμό,
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
καληνύχτα...
"Ερωτικό", Μ. Χατζιδάκις
Επηρεασμένος από την χθεσινή ανάρτηση, όπου αναφέρθηκα στον Μ.Χατζιδάκι, διάβασα σήμερα το [αφήνω_κενό_για_τον_χαρακτηρισμό_που_θα_αποδώσετε] ποίημά του, με τίτλο "Ερωτικό".
Κι όχι απλά το διάβασα, το άκουσα κιόλας από την Αρλέτα και τον Κωνσταντίνο Βήτα σε δύο ιδιαίτερες εκτελέσεις.
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012 "Σοκολατοδιάβασμα"
Τι δύσκολη μέρα κι αυτή!
Τι δύσκολη μέρα, λέω.
Γιατί, όταν επί τέσσερις συνεχόμενες μέρες, σαν το νερό κι εσύ, λιμνάζεις, είναι πολύ δύσκολο απ' το πουθενά να ασπαστείς τους ρυθμούς της ρουτίνας σου.
(Σκέψου ότι βρίσκεσαι πάνω σ' ένα τρένο που κινείται αργά, τόσο αργά ώστε να μπορείς να πηδήξεις απ' αυτό χωρίς πολλά κατάγματα. Κάποια στιγμή αποφασίζεις να πηδήξεις γιατί έτσι σου κάπνισε.
Όταν θα θελήσεις να κυνηγήσεις το τρένο για να ξανανεβείς, τότε με βεβαιότητα που αγγίζει το εκατό τοις εκατό, θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ την Τετάρτη το πρωί.)
Ξύπνησα με τα χίλια ζόρια, ετοίμασα φαΐ και καθώς μασουλούσα, κανόνιζα με τη φίλη μου την Ξένια (κάπου εδώ βρίσκεται)να με βοηθήσει σε κάτι ασκήσεις.
Βλέπετε, η Ξένια είναι πολύ καλή φοιτήτρια και χρωστάει μόνο δύο μαθήματα για πτυχίο, οπότε είναι η ιδανική για να με βοηθήσει.
Μετά από συνεννόηση μπουζούκι, βρέθηκα σπίτι της με έναν κορμό, εκείνο το γλυκό με σοκολάτα και μπισκότα, το οποίο είχε φτιάξει η μάνα μου. Τόσες φορές με βοηθά η Ξένια, κι εγώ ένα κέρασμα δεν της είχα πάει. Να που επανόρθωσα, εν μέρει.
Ανοίγω μια μικρή παρένθεση, γιατί όταν έφτασα με τον ανελκυστήρα στο ισόγειο της πολυκατοικίας, εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα αφότου πάτησα το "0", βρέθηκα μπροστά σε περίπου δεκαπέντε γείτονες μου. Ήταν η συνέλευση που είχε οριστεί σχετικά με θέματα της πολυκατοικίας, κυρίως όμως για το πετρέλαιο που θα αγοραστεί όταν θα μπουν τα κρύα. Και δεν αργούν. Έκατσα, όχι τόσο για να συζητήσω για τα θέματα που τους απασχολούσαν, αλλά περισσότερο για να χαζέψω φάτσες, να παρατηρήσω γκριμάτσες, λόγια και κινήσεις, να δω δηλαδή σχολαστικά, πως γίνεται μία συνέλευση πολυκατοικίας. Μισή ώρα αργότερα, με μια βαλίτσα γεμάτη με τη νέα μου αυτή εμπειρία, κίνησα για το σπίτι της Ξένιας.
Τελικά, έπειτα από κανα δυο ώρες με εξωτερικά και εσωτερικά γινόμενα, γαλιλαϊκούς μετασχηματισμούς και δε συμμαζεύεται, έφυγα από το σπίτι της με προορισμό το υπέροχο κρεβάτι μου. (Μόνο κάτι τέτοιες στιγμές, τρομερής κούρασης και νύστας, το χαρακτηρίζω έτσι.)
Λίγα δευτερόλεπτα αφότου μπήκα στη μικρή φοιτητική μου γκαρσονιέρα και κλείδωσα την πόρτα, η μνήμη μου σταμάτησε να λειτουργεί αφού ο ύπνος μ' είχε πιάσει εξ απίνης.
ΥΓ: Το σαββατοκύριακο, το ιστολόγιο θα αδρανήσει, αφού ο υποφαινόμενος θα βρεθεί στο Αγρίνιο κοντά σε αγαπημένους φίλους. Από Δευτέρα και πάλι εδώ, στον αγώνα μου, κατά του χρόνου.
"Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία."
Μάνος Χατζιδάκις
Ογδόντα επτά χρονών και μίας ημέρας.
Ο Μάνος Χατζιδάκις, αθάνατος, έσβησε χθες περίπου εννιά δεκάδες κεράκι από την τούρτα του.
Αν και δεν είχα την ευκαιρία να πιω από το μουσικό νερό που έφτιαχνε, την ώρα που το 'φτιαχνε, προσπαθώ να το κάνω τώρα. Γιατί το τρεχούμενο νερό, όπως και οι μουσικές του Χατζιδάκι, παραμένουν φρέσκα και χωρίς ημερομηνία λήξης.
Πάρτε μία μικρή δόση κι ακούστε το έκτο κομμάτι από το άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι, "Το χαμόγελο της Τζοκόντας", με τίτλο "Το Κονσέρτο".
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012 "Η Lucina της αρπαγής"
"Πωωω! Πήγε τρεις το μεσημέρι κι ακόμα κοιμάμαι!"
Αυτή η φράση ήταν η πρώτη που πέρασε απ' το μυαλό μου, με τρόμαξε, και μ' ανάγκαζε σηκωθώ αμέσως. Αν και η μη διεξαγωγή των μαθημάτων της σχολής ήταν το βασικό μου επιχείρημα, μάταια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να κοιμηθώ ακόμα λίγο. Κάτι με ωθούσε να σηκωθώ.
Το σύθαμπο θα 'ρχεται νωρίτερα διαβάζω, και τρομάζω μιας και ήμουν συνηθισμένος στις ακτίνες του ήλιου. Όσο περισσότερο σκοτεινιάζει τόσο περισσότερο τρομάζω, και νιώθω σαν αντιβρικόλακας, όταν το λέω.
Τελικά, το τηλέφωνο χτύπησε με τον ιδιαίτερα σπαστικό του χτύπο, και αφού μία ιδιόμορφη γκριμάτσα κάλυψε το πρόσωπό μου, σηκώθηκα επιτέλους για να απαντήσω.
Ήταν ο φίλος Π., που με προσκαλούσε για ταινία το βράδυ.
- "Η Αρπαγή II", πολύ ωραία ταινία, ψήνεσαι; - Τι είναι; - Περιπέτεια, θα σ' αρέσει. - Καλά, οκ.
Λιγομίλητος, αφού ο εγκέφαλος δεν είχε πάρει ακόμα μπρος, απάντησα καταφατικά.
Επόμενη στάση το ψυγείο, όπου έφαγα τα τελευταία κομμάτια της παραδοσιακής πίτας της γιαγιάς μου.
Τι υπέροχη πίτα! Πόσο μου 'χε λείψει!
Κάτι τέτοιες στιγμές, νοσταλγώ τις ημέρες στο χωριό, που εκτός από τον φρέσκο αέρα και την αίσθηση χαλαρότητας που μου στερεί η πόλη, όταν το ιδιαίτερα νόστιμο και υγιεινό φαΐ της γιαγιάς κάνει την εμφάνισή του, νιώθω άλλος άνθρωπος.
Καθώς η τελευταία μπουκιά έκανε τσουλήθρα στον οισοφάγο μου, έλεγχα τα ηλεμηνύματα μου.
Η φίλη μου η Lucina (το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που της έδωσα), με ενημέρωνε σε μήνυμά της ότι πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις για το μεταπτυχιακό της. "Ιστορική και Βαλκανική Γλωσσολογία" ο τίτλος του μεταπτυχιακού, που ηχεί στα αυτιά μου σα να μου ανακοίνωναν ότι θα έπαιζα σε τελικό του Champions League.
Βέβαια όταν την πήρα τηλέφωνο για να τη συγχαρώ, αυτό που άκουγα ήταν "@#%^ και @#%^ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ". Τι υπέροχη επιστήμη! Μακάρι να μπορέσω να ασχοληθώ μαζί της κάποια μέρα.
Μπράβο Lucina! (Και αντί για κέρασμα για την επιτυχία σου, προτιμώ μαθήματα γλωσσολογίας.)
Μόλις σκοτείνιασε, βρέθηκα σε μια άνετη καρέκλα, στο μέσο της κινηματογραφικής αίθουσας αγκαλιά με ποπ-κορν και δίπλα σε φίλους.
Η "Αρπαγή II" αν και είχε πολύ καλά σχόλια, δεν με ενθουσίασε.
Αναμενόμενη τροπή και απλοϊκό σενάριο.
Η βραδιά έκλεισε με tichu, με τον αντίπαλο στα τελευταία παιχνίδια,φίλο Π., να μην μ' αφήνει με νύχια και με δόντια (και αρκετή δόση τύχης- να το τονίσω!) να κερδίσω. Σκληρή μάχη που έκλεισε με έναν ήσυχο και βαθύ ύπνο.
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012"Ζντουπ στο χρόνο"
Η χθεσινή μέρα, πέρασε τόσο γρήγορα, που ούτε η μνήμη μου δεν πρόλαβε να καταγράψει.
Η στιγμή της ημέρας που δεν ξεχνώ όμως, ήταν εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα, όταν ετοίμαζα το μεσημεριανό μου. Τη "δόση" μου, όπως συνηθίζω να αποκαλώ, μιας και το μεσημεριανό φαΐ είναι το άλφα και το ωμέγα της της ημέρας μου.
Προμαγειρεμένο κοκκινιστό κρέας από τη μάνα, που με μαγειρική μαεστρία και εμπειρία πασίγνωστου σεφ, ξεπάγωσα και ζέστανα, συνοδευόμενο από μία κλασική και γευστικότατη σαλάτα με ψιλοκομμένα φρέσκα αγγούρια, ώριμη κατακόκκινη ντομάτα, πεντανόστιμο τυρί και από πάνω μπόλικο λάδι παραγωγής μας, λίγο αλάτι και αρκετή ρίγανη.
Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο πλήρες γεύμα (και λογικά θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξαναετοιμάσω κάτι παρόμοιο) που η εικόνα του, η μυρωδιά κι η γεύση του έφτιαξαν έναν νέο αναμνηστικό τοίχο, στο δωμάτιο του μυαλού μου.
Τώρα, που πέρασαν οι δύο αυτές όμορφες μέρες, με κυριεύει το ίδιο συναίσθημα που έχω όταν κόβω ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο. Από τη μία το κόψιμό του γίνεται για ωραίο σκοπό, είτε για να το μυρίσεις είτε για να το χαρίσεις, αλλά από την άλλη στερείς κάτι όμορφο από τη φύση. Έτσι κι αυτές οι δυο μέρες, αν και μου χάρισαν όμορφες στιγμές, τέλειωσαν. Κι αν ποτέ, σαν το άνθος αυτό, δεν θα ξαναυπάρξουν ολόιδιες, πάντα θα υπάρχουν εκεί μέσα σαν αναμνήσεις, στο σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού μου, αθάνατες, σαν το νερό και τις μουσικές του Χατζιδάκι ένα πράμα...
Την ώρα που η αμφιλύκη θα κάνει την εμφάνισή της, η Μέρα θα βάζει τα παιδιά της για ύπνο, ενώ η Νύχτα, αγουροξυπνημένη, θα ετοιμάζεται να πάει στη δουλειά· ένας μεσήλικας με τα καλάμια του θα καρτερεί το δόλωμα να πιάσει και δυο νέοι θα αλληλοχτυπιούνται με βέλη του έρωτα κάτω από μια βελανιδιά...
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012 "Ας γνωριστούμε" Η χθεσινή Κυριακή, ήταν η τελευταία που χρησιμοποιούσε τη Θερινή ώρα. Από την επόμενη, στις 28 του μηνός, θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας μία ώρα πίσω. Ο λόγος που γίνεται αυτή η αλλαγή, δύο φορές τον χρόνο, είναι για το daylight saving time.
Επιπλέον, ένα μήνα ακριβώς πριν, στις 22 Σεπτεμβρίου, ήταν η φθινοπωρινή ισημερία (θα μου άρεσε πιο πολύ να λεγόταν ισημερονυκτία) που μας ειδοποίησε ότι η νύκτα θα άρχιζε σιγά σιγά να επιβαλλόταν της μέρας.
Άρα, καταλήγουμε στο ότι το σύθαμπο, το γνωστό μας σούρουπο, πες το και δείλι αν θες (που αναφέρθηκε στο χθεσινό άρθρο), θα 'ρχεται νωρίτερα απ' ότι είχαμε συνηθίσει το εξάμηνο που μας πέρασε.
Οι οικογένειες θα μαζεύονται νωρίτερα σπίτι για το βραδινό, οι παρέες θα αντικαταστήσουν τις τόσες πολλές βόλτες των ηλιόλουστων απογευμάτων με σπιτοκαταστάσεις, ο μεσήλικας θα μαζέψει τα καλάμια του γιατί νύχτωσε πια και τον καρτερά η κυρά του, οι δυο νέοι θα αφήσουν τη βελανιδιά για μια ζεστή κουβέρτα σ' ένα φτηνό διαμέρισμα κι ένας μοναχικός καουμπόι βγαλμένος από ταινία, θα κάτσει δίπλα σε μια γκαζόλαμπα να τα βρει με τον εαυτό του και να καταγράψει τις ιστορίες του.
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψei
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου – κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει…
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012 "Βγήκα από τα ρούχα μου!"
Σε περίπου δώδεκα ώρες η Μάνα μου, θα 'παιρνε το λεωφορείο της επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να την πάω για έναν ακόμα καφέ (αυτή τη φορά πήρε χυμό - όχι πάλι καφέ όπως χθες) σ' ένα από τα πλέον πολυσύχναστα καφέ της πόλης, αλλά αυτή τη φορά είπα και κάποιες φίλες μου για να πουν τα δικά τους.
Την Ελευθερία, την Έλενα και την Ξένια τις είχε γνωρίσει και παλιότερα.
Την Αγγέλα, φίλη και ξαδέλφη της Ξένιας, που ήρθε στην Πάτρα μας από τα Τρίκαλα για τριήμερη επίσκεψη και τη Δήμητρα τις γνώριζε εκείνη την ώρα.
Η Έλενα ήταν η μόνη που δεν μπόρεσε να 'ρθει λόγω ενός συνεδρίου.
Πριν πάω παρακάτω, μόλις συνειδητοποίησα κάτι το τρομερό. Και οι πέντε έχουν επίθετο που αρχίζει από το ίδιο γράμμα!
Ήρθα παρακάτω, για να σας πω ότι εκείνα τα περίπου εκατό λεπτά στο καφέ αυτό, πίνοντας ... (ξέχασα τι είχα πιει), ήταν πολύ ευχάριστα γιατί λέγαμε χίλια δυο πράγματα από ανέμους και ύδατα μέχρι τι σκανταλιές έκανα όταν ήμουν μικρός.
"Ρε μάνα, δεν χρειάζεται να τα λέμε όλα!"
Λίγες ώρες νωρίτερα, είχα πάει για ψώνια με τη μάνα μου και το δηλώνω ρητά: Δεν πρόκειται να ξαναπάω για τον επόμενο χρόνο.
Μιλάμε για πολύ κούραση. Αυτό το σταμάτα-ξεκίνα σε κάθε βιτρίνα σε συνδυασμό με τον γεμάτο από κόσμο πεζόδρομο ήταν οι αιτίες που μ' έβγαλαν από τα ρούχα μου.
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, βρήκα και την ευκαιρία να τα βγάλω μία φωτογραφία.
Μία κόκκινη μπλούζα, δώρο από τον νονό μου πριν λίγα χρόνια, μία φόρμα και παπούτσια που με έκανε δώρο η Μάνα χθες το πρωί και γυαλιά που δεν θυμάμαι ποιος μου τα 'κανε δώρο, (να τα πήρα μόνος μου δεν παίζει) για τον εκτυφλωτικό ήλιο.
Είναι εκεί στα πενήντα σου, που σε φροντίζει σα να 'σαι μαθητούδι δευτέρας δημοτικού. Το γέρικο σώμα της, σε σφίγγει τόσο δυνατά.
Είναι εκεί στα σαράντα δύο σου, όταν γίνεσαι διευθυντής στη δουλειά σου. Τα ρυτιδιασμένα της μάτια χαμογελούν και το κουρασμένο πρόσωπό της λάμπει.
Είναι εκεί τη μέρα της γέννησης του παιδιού σου και εγγονιού της. Τα καλοσχηματισμένα χέρια της με το χρυσαφένιο δέρμα αγκαλιάζουν το μικρό, και η εικόνα αυτή σ' ανατριχιάζει. Το παρελθόν με το μέλλον γίνονται ένα.
Είναι εκεί τη μέρα που διάλεξες σύντροφο για την υπόλοιπη ζωή σου. Πιο λαμπερή από ποτέ, με το μακρύ της φανταχτερό φόρεμα, σου χαμογελά συνεχώς κι ας μέσα της έχει μίαν όμορφη στενοχώρια λόγω του αποχωρισμού. "Μη σε νοιάζει Μάνα, την Κυριακή θα 'ρθω πάλι για φαΐ", της λες.
Είναι εκεί όταν παίρνεις πτυχίο. Για μια στιγμή τα ξεχνά όλα: το πως θα βρεις δουλειά, τι θα φας για βραδινό, το πως θα βγεις έξω "γυμνός" με δώδεκα βαθμούς. Τα ξεχνά όλα κι απλά σε καμαρώνει.
Είναι εκεί, εκείνο το καυτό μεσημέρι του Αυγούστου που ιδρωμένη και ακούραστη ψάχνει να σου βρει το σπίτι που θα ζήσεις τα ανέμελα φοιτητικά σου χρόνια. "-Μάνα κουράστηκα. -Προχώρα Γιάννη, νύχτωσε."
Είναι εκεί το τρομακτικό βράδυ του Μαΐου, λίγες ώρες πριν δώσεις το πρώτο μάθημα που θα σου αλλάξει τη ζωή και σου φέρνει ένα ποτήρι φρέσκο χυμό πορτοκάλι και δύο κομμάτια από το θεσπέσιο κέικ της για να σου αποβάλλει το άγχος. Και ως δια μαγείας, τα καταφέρνει!
Είναι εκεί την πρώτη μέρα στο σχολείο, που σου δίνει ένα πολύ ζεστό φιλί στο μάγουλο. Το φιλί σου δίνει τόση δύναμη που όλοι οι υπερήρωες των κινούμενων σχεδίων δεν έχουν μαζί.
Είναι εκεί στο πρώτο σου βήμα, στην πρώτη σου λέξη, στο πρώτο σου δόντι, στο πρώτο σου ρέψιμο.
Είναι εκεί τη μέρα που κόπηκε ο ομφάλιος σου λώρος και γεννήθηκες.
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012 "Όταν η απλοχεριά συναντά την ολιγάρκεια..."
Είναι εδώ.
Είναι εδώ, κάπου στη μέση του κειμένου, στο φοιτητικό μου σπίτι.
Είναι εδώ γεμάτη απλοχεριά και φροντίδα, για να μου μαγειρέψει τα ωραία φαγητά της, να μου ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό, να μου πλύνει τα ρούχα, να μου αγοράσει παπούτσια μιας και τα παλιά μου έχουν λιώσει, να με σκεπάσει το βράδυ για να μην κρυώσω κι ας έχω ιδρώσει απ' τη ζέστη, να μου πει πόσο της λείπω όλο αυτό το διάστημα.
Και το μόνο αντάλλαγμα που ζητά, είναι να πάει μία βόλτα με τον γιο της σ' ένα μικρό καφέ, που 'ναι κρυμμένο σε μια πάροδο, για να πιει τον αγαπημένο της ελληνικό καφέ.
Ήρθε προ δεκαέξι μηνών και δύο ημερών κι έφερε την αλλαγή.
Όχι μόνο σε μένα, όχι μόνο στη μαμά του κι αδερφή μου, όχι μόνο στην οικογένειά μου, όχι μόνο στους κοντινούς μας φίλους, όχι μόνο στη γειτονιά μας...
...ΑΛΛΑ Σ' ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
(Μέσω του ντετερμινισμού.)
Αυτός ο μικρός και ξανθός μπόμπιρας κατάφερε σε χρόνο dt, να συμπληρώσει εκείνο το μικρό κομμάτι του παζλ, που εναγωνίως έψαχνα τόσα χρόνια.
Νιώθω ότι κάνω κάτι σημαντικό επιτέλους στη ζωή μου, όταν του μαθαίνω να κλωτσάει τη μπάλα, να στέκεται στα μικρά ποδαράκια του και να περπατάει, να μασουλάει με στυλ και να φτύνει ό,τι δεν του αρέσει. Τον επαινώ όταν ρεύεται ενώ επίσης του μαθαίνω να ρίχνει κορίτσια καθώς προχωρά με το λιλιπούτειο μαγιό του και τις υπέροχες σαγιονάρες του στην πλαζ. (υπάρχει φώτο ντοκουμέντο)
Αν και σε επόμενες αναρτήσεις θα μάθετε περισσότερα για τον μικρό αυτό θεό, δείτε παρακάτω τις μικροσκοπικές πολύχρωμες σαγιονάρες του.
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012 "Το δώρο της Ελένας" "Elena's present"
Χθες, ήταν μια υπέροχη μέρα, αφού έλαβα επιτέλους (μετά από δίμηνη αναμονή), το δώρο που μου έκανε η υπέροχη Ισπανίδα φίλη μου (της μεγάλης μου αδερφής, κολλητή από το Erasmus), Elena.
Το δώρο προέρχεται από τη μακρινή Γουατεμάλα, μία χώρα της κεντρικής Αμερικής, ακριβώς κάτω από το Μεξικό, με πληθυσμό γύρω στα δεκατριάμισι εκατομμύρια.
Πρόκειται για έξι μικρές κούκλες, τις λεγόμενες "κούκλες ανησυχιών", όπου επικρατεί ένας μύθος γύρω από αυτές. Ο μύθος αυτός προέρχεται από τα χωριά των Ινδιάνων της Γουατεμάλας.
Τι μας λέει ο μύθος:
Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, ή κάποια ανησυχία, τη μοιράζεσαι μαζί με μία κούκλα πριν πας για ύπνο.
Λες ό,τι σε απασχολεί σε μία από αυτές τις κούκλες, έπειτα την τοποθετείς κάτω από το μαξιλάρι σου και όσο κοιμάσαι οι κούκλες θα πάρουν τις ανησυχίες σου μακριά από σένα.
Δεν τα 'χω δοκιμάσει ακόμα αυτά τα θαυματουργά -όπως λέγονται- ανθρωπάκια, αλλά μόλις το κάνω, θα σας ενημερώσω για το αποτέλεσμα!
Έλενα, σ' ευχαριστώ πολύ!
Yesterday, was a wonderful day, beacause i finally received (after waiting two months), the gift that my special Spanish friend Elena sent me (She is a friend of my older sister from Erasmus).
The gift came from far away, Guatemala, a central America country, right below Mexico, with a population of 13.500.000 people.
The gift was six little dolls, also known as "Worry dolls", where there is a legent about them. This legend came from the Indian's villages of Guatemala.
What this legend says:
If you have a problem, or even a worry, you can share it with one of the dolls before you go to bed. I mean, you say to one of the these dolls everything that upsets you, then you put her under your pillow, and while you 're sleeping, the doll will take your worries away.
I haven't used them till now, but when i will do it, i ll inforn you about the result.
Elena, thank you very much!
ΥΓ: Συγχωρέστε με για τα όποια λάθη της μετάφρασης. Κάθε διόρθωση σας δεκτή.
PS: I' m sorry for any translation mistakes. Any correction accepted.
Το πρωινό ξύπνημα. Η στιγμή που τα όνειρά μας αλλοιώνονται, σαν ένα φιλμ από την υπερέκθεση του ήλιου. Η στιγμή που τα βλέφαρά μας αγκομαχούν, σαν έναν αρσιβαρίστα στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η στιγμή που τα σώματά μας μιλάνε, σαν μία χαλασμένη αλυσίδα ποδηλάτου. Η στιγμή που δυο βρώμικες ανάσες συνθέτουν τη γουλιά ενός πανάκριβου κρασιού.
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012 "Τί (τ) σου 'κανα και πίνεις;"
Τα τηλέφωνα ανά χείρας για αρκετή ώρα μέχρι να αποφασίσουμε που να πάμε.
Να πάμε ψηλά; Πιο κεντρικά; Θες ήσυχα; Ή στριμωχτά;
Τελικά, πήγαμε εκεί που δουλεύει μια φίλη μας, για να παίξουμε και tichu.
Έξι νοματαίοι, που σα μια λάμπα νοσοκομείου που τρεμοσβήνει, γινόμασταν πέντε και πάλι έξι, ξανά πέντε, κι άντε και πάλι απ' την αρχή.
Οι τέσσερις που φτάσαμε νωρίτερα αρχίσαμε με ξέφρενο ρυθμό το εθιστικό αυτό χαρτοπαίγνιο.
Κέντες, ζευγάρια, σκυλιά, πουλιά, κλεψιές, ματιές, κλεφτές ματιές, μονοφυλλίες, δράκοι και μπόμπες συνέθεταν μια τρομερή μάχη με πολλές ανατροπές.
Όταν πια δεν "τραβούσε" άλλο, το παρατήσαμε και πήγαμε για κρασί.
|-------------------------------------------|
Ω! Του θαύματος! Εμφανίστηκε από μηχανής θεός ο Διόνυσος.
Έκατσε μαζί μας, τα είπαμε, τα ήπιαμε, τσουγκρίζαμε κάθε λεπτό μέχρι που μ' έπιασε μια ζάλη.
Μια μικρή ζάλη, όχι τόσο από την ποσότητα, αλλά από την ποιότητα του κόκκινου κρασιού.
Ο θεός Διόνυσος, συνέχισε μόνος του την παρτίδα που 'χαμε αφήσει στο tichu, και έριξε τον δράκο, πήρε την χαρτωσιά και με αποτέλειωσε.
Έφυγα νωρίτερα γιατί η εικόνα που έμπαινε στις κόρες των ματιών μου ήταν κάπως έτσι.
Με έναν ωραίο ελιγμό από τον αντίπαλο, μ' ένα σουτ πάνω στην κίνηση, με μια ασταθή απόκρουση από μέρους μου και με τη βοήθεια της κάθετης δοκού της εστίας, μπήκε το πρώτο γκολ στον αγώνα.
Πλέον το σκορ είναι "Χρόνος 1 - 0 Τ.Ε.Χ.Ν.Η.".
Και εξηγούμαι.
Ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα -σαν ένα τρένο τη νύχτα που περνά σφυρίζοντας- που δεν πρόλαβα να κάνω ανάρτηση για το τι έκανα τη Δευτέρα.
Βέβαια, ορισμένα κενά που πιθανόν να δημιουργούνται στο ιστολόγιο κάνουν καλό, μιας και θα μπορεί να ανασάνει.
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012 "Το τρένο και τα δαχτυλίδια"
Σε συνέχεια της τελευταίας μου ανάρτησης, και ορμώμενος από το τρένο που είδα χθες το πρωί στη στάση, σημειώνω παρακάτω το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη "Όταν μιαν άνοιξη".
Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας
Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε
Επίσης μπορείτε να το ακούσετε και στον συσωλήνα (κοινώς YouTube).
Κι από το τρένο στη σχολή για να γυρίσω πάλι πίσω, στο σπίτι της φίλης μου της Ειρήνης η οποία πάσχει από μία σπάνια ασθένεια, την cosmimatius iperochus.
Επειδή κάτι τέτοιες στιγμές είναι δύσκολες για τον οποιονδήποτε, μου ζήτησε να τη βοηθήσω σε έναν διαγωνισμό που ξεκίνησε χθες και χαρίζει τρία πολύ ωραία δαχτυλίδια.
Η βοήθεια ήταν να της φτιάξω μία φωτογραφία για τον διαγωνισμό. Και να το αποτέλεσμα!
Επειδή κάτι τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται, αν θες κι εσύ να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό μπες στη σελίδα της και ακολούθησε τις απλές οδηγίες που επίσης αναγράφονται και στην εικόνα.
ΥΓ: Αν ζούσε, χθες θα έσβηνε εκατόν πενήντα οχτώ κεράκια από την τούρτα του. Ο λόγος για τον ευφυέστατο και δημιουργικότατο Όσκαρ Ουάιλντ. Κι επειδή είμαι μεγάλος θαυμαστής του, του αφιερώνω αυτό το μικρό υστερόγραφο συνοδευόμενο από έναν αφορισμό του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι οι απόψεις κάποιου άλλου, η ζωή τους μια μίμηση, τα πάθη τους ένα ρητό.
Σε ακούν, σου μιλούν, γελάτε μαζί, κλαίτε κιόλας, πάτε για τρέξιμο, μαλώνετε, τρώτε τα μεσημέρια που και που, θα κοιμηθείτε και καμιά φορά, τραγουδάτε και παίζετε κιθάρα, βλέπετε ταινίες, μιλάτε για έρωτες, ταξιδεύετε σε μέρη, κάνετε κι οτοστόπ, πάτε για μπάνιο, μετά για μπύρες και σφηνάκια, βγάζετε παρατσούκλια μεταξύ σας.
Κόλλησα τώρα από τη νύστα που κουβαλώ τις τελευταίες μέρες και δεν μου 'ρχεται τι άλλο να γράψω!
(Θα μπορούσε κανείς να γράψει τριλογία...)
Η πρώτη ωδή είναι αφιερωμένη σ' έναν φίλο
που 'ναι μακριά από 'δω και μου 'χει λείψει ο άτιμος.
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012 "Τα καμμένα ανέκδοτα"
Η μέρα κύλισε πολύ γρήγορα και περιγράφεται σε λίγες μόνο λέξεις που καταγράφονται ευθύς αμέσως σε χρονολογική σειρά.
Το πρώτο συνέβη λίγα λεπτά με τις δώδεκα, αν και ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο.
Βλέπετε, το καθημερινό ξύπνημα για σχολή δεν μου επιτρέπει μεγάλες αλλαγές στα ωράρια του ύπνου.
Και αυτή τη στιγμή αναπολώ ένα Κυριακάτικο ξύπνημα στις τέσσερις και τέταρτο μετά μεσημβρίας.
Το δεύτερο συνέβη λίγες ώρες αργότερα. Ήταν το κλασικό μου φαγητό που όποιος κι αν έχει επισκεφτεί το σπίτι μου σίγουρα το έχει δοκιμάσει.
Φιλέτο κοτόπουλο με ρύζι.
Το τρίτο ήταν μία επίσκεψη στο μοναδικό Art Cafe της πόλης που γνωρίζω.
Υπέροχη διακόσμηση που σε ταξιδεύει σε άλλες πολιτείες (και που χρειάζεται μία ειδική αφιέρωση στο αντίθετο-του-παρελθόντος), και μια υπέροχη και γευστικότατη σοκολάτα με γεύση καραμέλα που ήταν ότι έπρεπε λίγο μετά τη μεσημεριανή βροχή.
Και τέλος είχαμε συγκέντρωση στο σπίτι. Φίλοι παλιοί που 'χαμε καιρό να ανταμώσουμε αλλά και καινούριοι χαλαρώναμε, αφού είχαμε κουραστεί από το τόσο περπάτημα, και συζητούσαμε ώσπου...
...οι δύο συνονόματοι της παρέας ξεκίνησαν τα καμμένα ανέκδοτα.
Κάποια στιγμή, μπορεί να ακούσεις ή να διαβάσεις ένα τέτοιο -όπως θα κάνεις παρακάτω- και να μην ενθουσιαστείς, ίσως να μη γελάσεις , το πιθανότερο να κάνεις μια γκριμάτσα απηυδισμού.
Όμως, πέρα από το περιεχόμενο του ανεκδότου, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που σε βοηθούν στο να γελάσεις. Η ατμόσφαιρα, η παρέα και ο τρόπος που το λέει κάποιος.
Κι αν χθες το βράδυ τα πρώτα δύο πληρούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, τι να πω για το τελευταίο!
Έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ.
Σας παραθέτω δύο από όσα ειπώθηκαν και θυμάμαι ακόμα, σε μορφή ερωταπαντήσεων:
1) Ποια είναι η ομοιότητα μεταξύ ενός τρένου;
Απ.: Όλα τα βαγόνια πηγαίνουν με την ίδια ταχύτητα, κυρίως το τελευταίο.
