Πρωταγωνιστές: Οι φοιτητογείτονες

   Ήτανε ένα ζεστό απόγευμα του Σεπτεμβρίου, όταν πριν από τέσσερα χρόνια διέσχισα μία διαδρομή περίπου πεντακοσίων εβδομήντα ενός χιλιομέτρων, για να έρθω σε μία άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή περιοχή να κατοικήσω. Έχοντας ζήσει επί δεκαοκτώ συναπτά έτη σ' ένα χωριό των πέντε χιλιάδων κατοίκων, η προσαρμογή σε μία πόλη ίσαμε σαράντα τρεις φορές πολυπληθέστερη από το χωριό, μόνο εύκολη δε χαρακτηρίζεται. 

   Βέβαια, σε κείνο το εγχείρημα δεν ήμουν μόνος μου, κι ας έμοιαζα να είμαι.  Είχα μαζί μου ανθρώπους που δεν τους είχα γνωρίσει ακόμα, δεν είχαμε πει ούτε μια κουβέντα, δεν είχαμε ρίξει καν ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο δεν είχαμε ανταλλάξει...

   Και το επόμενο πρωινό γνώρισα τους πρώτους φοιτητογείτονες στην κάθοδο του ανελκυστήρα της πολυκατοικίας, είπαμε μία διστακτική "καλημέρα", κοιταχτήκαμε με το αγουροξυπνημένο βλέμμα των φοιτητών που πάνε στις εννιά για μάθημα και στο διάβα μας να βγούμε από 'κει μέσα ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μας, αφού πλέον άνοιγε ο ορίζοντας διάπλατα για τις επόμενες εκατοντάδες γνωριμιών που θα ακολουθούσαν. 

Τέσσερα χρόνια και σαράντα τέσσερις μέρες μετά...

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012   "Ο πρώην και η νυν."

Η φίλη μου η Μέριλιν, έμενε στην απέναντι πολυκατοικία από μένα. Εξού και ο χαρακτηρισμός πρώην, που πηγαίνει στον υποφαινόμενο, ως συνοδευτικό του γείτονα.

Στο νέο της σπίτι, γνώρισε από τις πρώτες κιόλας μέρες τη νυν γειτόνισσά της τη Λουκία, η οποία πριν ακόμα τη γνωρίσω προσωπικά, είχα ήδη προλάβει να σχηματίσω μία εικόνα για το πως περίπου είναι σαν άτομο, μιας και το στόμα της Μέριλιν έσταζε μέλι για την άγνωστη για μένα γειτόνισσα.

Και μόλις την προηγούμενη βδομάδα, έδιωξα το στερητικό άλφα.

Και μόλις χθες, κανονίσαμε στο σπίτι της γνωστής πλέον Λουκίας να πάμε για Tichu. Μαζί μου κι ο φίλος μου ο Πάνος που ξέρει και τις δύο. Τα ζευγάρια ήταν φυσικά αγόρια-κορίτσια. Αυτή η μάχη που κρατά αιώνες και που ως συνεχιστές αυτής της ατέρμονης βεντέτας, οφείλαμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. 

Όχι, δεν θα αναφέρω ότι κερδίσαμε με ευρεία διαφορά.

Το παιχνίδι μας πείνασε κάπως και με άψογη συνεργασία των δύο γειτονισσών, λίγα λεπτά μετά, δύο τεράστια δοχεία με φρέσκο ζεστό και αρκετά αλατισμένο ποπ κορν βρίσκονταν στα χέρια μας. Κι επειδή διψάσαμε κιόλας, ένα ζεστό τσάι για τον ξενέρωτο φίλο μου Πάνο και μία κρύα μπύρα για μένα εμφανίστηκαν ως εκ θαύματος μπροστά μας.

"Τι θαυμάσια φιλοξενία!" , λέω από μέσα μου αφού με τα τόσα ποπ κορν που 'χα μπουκώσει, δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά.

Αφού ήπιαμε, μιλήσαμε, φάγαμε, γελάσαμε, πήραμε τους πλημμυρισμένους από κόσμο δρόμους της πόλης, γιατί όλοι, εξαιρώντας εμένα, είχαν κι από μία δουλειά. Μετά από κανα μισάωρο βαριά βαριά, κι έχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους, πήγαμε για καφέ/σοκολάτα/ούζο σ' ένα ωραίο μαγαζί της οδού Παντανάσσης, προσθέτοντας στην κομπανία μας κι άλλους νοματαίους. 

Το απόγεμα κύλησε όμορφα και έπειτα, αφού χαιρετηθήκαμε, αλλάξαμε πορεία και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Αν και το πόδι μου έκανε να κινήσει κατά μπρος, το μυαλό μου έκανε μια ανέλπιστη προσπάθεια να γυρίσει τον χρόνο λίγες ώρες πίσω και να επαναλάβει το απόγεμα. Μάταια όμως.

Τότε, κάτι μέσα μου σκίρτησε οδυνηρά. Μία ωραία μέρα έφτανε στο τέλος της και το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να ταξινομήσω στα συρτάρια της μνήμης μου, όλα αυτά τα έγγραφα που συμπληρώθηκαν νωρίτερα.

Σαν κι αυτή τη στιγμή όμως, υπήρξαν πολλές παρόμοιες. Και σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλες. Και σαν εγωιστής (με μέτρο) που 'μαι κι εγώ, θέλω να τις θυμάμαι όλες. Γι' αυτό και τ' όνειρό μου παραμένει ίδιο: Συλλέκτης στιγμών θέλω να γίνω κι ας την αδερφή μου να με κοροϊδεύει για τα χαζά μου όνειρα.