Του φθινόπωρου δείλι...

Στην καθημερινή μου επίσκεψη στο πολύ καλό ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου, "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία", διάβασα ένα ποίημα του Κ. Ουράνη που το λάτρεψα. Το ποίημα μπορείτε να το ακούσετε και στο Youtube σε εκτέλεση από τα Διάφανα Κρίνα.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος

στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω

και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,

θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…».

Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι

θε να πουν: «Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…»

και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψei

πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,

νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.

Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,

όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου – κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·

και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,

θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει…

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012 "Βγήκα από τα ρούχα μου!"

Σε περίπου δώδεκα ώρες η Μάνα μου, θα 'παιρνε το λεωφορείο της επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να την πάω για έναν ακόμα καφέ (αυτή τη φορά πήρε χυμό - όχι πάλι καφέ όπως χθες) σ' ένα από τα πλέον πολυσύχναστα καφέ της πόλης, αλλά αυτή τη φορά είπα και κάποιες φίλες μου για να πουν τα δικά τους. 

Την Ελευθερία, την Έλενα και την Ξένια τις είχε γνωρίσει και παλιότερα.

Την Αγγέλα, φίλη και ξαδέλφη της Ξένιας, που ήρθε στην Πάτρα μας από τα Τρίκαλα για τριήμερη επίσκεψη και τη Δήμητρα τις γνώριζε εκείνη την ώρα.

Η Έλενα ήταν η μόνη που δεν μπόρεσε να 'ρθει λόγω ενός συνεδρίου.

Πριν πάω παρακάτω, μόλις συνειδητοποίησα κάτι το τρομερό. Και οι πέντε έχουν επίθετο που αρχίζει από το ίδιο γράμμα!

Ήρθα παρακάτω, για να σας πω ότι εκείνα τα περίπου εκατό λεπτά στο καφέ αυτό, πίνοντας ... (ξέχασα τι είχα πιει), ήταν πολύ ευχάριστα γιατί λέγαμε χίλια δυο πράγματα από ανέμους και ύδατα μέχρι τι σκανταλιές έκανα όταν ήμουν μικρός.

"Ρε μάνα, δεν χρειάζεται να τα λέμε όλα!"

Λίγες ώρες νωρίτερα, είχα πάει για ψώνια με τη μάνα μου και το δηλώνω ρητά: Δεν πρόκειται να ξαναπάω για τον επόμενο χρόνο.

Μιλάμε για πολύ κούραση. Αυτό το σταμάτα-ξεκίνα σε κάθε βιτρίνα σε συνδυασμό με τον γεμάτο από κόσμο πεζόδρομο ήταν οι αιτίες που μ' έβγαλαν από τα ρούχα μου.

Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, βρήκα και την ευκαιρία να τα βγάλω μία φωτογραφία.

Μία κόκκινη μπλούζα, δώρο από τον νονό μου πριν λίγα χρόνια, μία φόρμα και παπούτσια που με έκανε δώρο η Μάνα χθες το πρωί και γυαλιά που δεν θυμάμαι ποιος μου τα 'κανε δώρο, (να τα πήρα μόνος μου δεν παίζει) για τον εκτυφλωτικό ήλιο.