Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν, στο έκτο παγκόσμιο πρωτάθλημα Sudoku, που διεξήχθη στο Eger της Ουγγαρίας από τις 6 μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Από αριστερά προς τα δεξιά είναι ο κ. Χρήστος, πρόεδρος της ελληνικής Mensa και αρχηγός της ελληνικής αποστολής, η Χριστιάνα, ο Θάνος, η Βάσω και εγώ, οι ελπιδοφόροι λύτες. Το πρωτάθλημα, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις όσον αφορά την οργάνωση και το κύρος της διοργάνωσης, όμως αυτό που θυμάμαι με περίσσια χαρά και νοσταλγία είναι οι ώρες που ξοδεύαμε οι παραπάνω, στο λόμπι του ξενοδοχείου, ξενυχτώντας και χαρτοπαίζοντας. Αν και παίξαμε, αρκετά γνώριμα και μη, παιχνίδια, όπως δηλωτή, tichu, wizard, μπλόφα, το παιχνίδι που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το μπριτζ.
Ο κ. Χρήστος, γνώστης του μπριτζ εδώ και χρόνια, έπαιζε με την ίδια άνεση όπως τότες, στις καλές του εποχές, αν και το 'χε λίγο παρατημένο τελευταία και ο Θάνος, από την άλλη, διακεκριμένος παίχτης του μπριτζ εδώ και χρόνια, με πολλές πρωτιές διακρίσεις στο παλμάρε του, έπαιζε πιο άνετα απ' ότι ρίχνω εγώ πασιέντζα. Τελικά, με δυο-τρεις καλές συμβουλές από τους ειδήμονες, η Βάσω κι εγώ ως αρχάριοι μαθητές μυηθήκαμε στη μαγεία του μπριτζ σε χρόνο dt και λίγη ώρα αργότερα, με ατού στις πίκες το ζευγάρι N-S κέρδισε το αντίπαλο με 8-5 μπάζες...
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012 "Νους υγιής εν σώματι εξουθενωμένο"
Η ώρα λίγο πριν τις επτά το απόγευμα, όταν και ξεκίνησα καβάλα στο ποδήλατο, να πάω στο μέρος όπου θα γινόταν το πρώτο μάθημα μπριτζ. Το μπριτζ, άγνωστο σε πολλούς, είναι ένα πνευματικό παιχνίδι όπως το σκάκι, όμως οι υποστηρικτές του το κατατάσσουν ανώτερο, μιας και έχει ένα μοναδικό αβαντάζ έναντι του δευτέρου:
Την κοινωνικότητα, μιας και παίζεις με συμπαίκτη σε ομάδα, έναντι της μοναχικότητας του σκακιστή.
Η παραπάνω φράση είναι από τα λίγα που θυμάμαι από το πρώτο μάθημα, μιας και όλη την ώρα χάζευα με την τράπουλα που 'χα μπροστά μου. Κάτι άλλο που θυμάμαι είναι η ονομασία των μπαστουνιών που στον χώρο του μπριτζ λέγονται πίκες. Και τότε θυμήθηκα ένα άρθρο, του πολύ καλού ιστολογίου του κ. Σαραντάκου, που 'χα διαβάσει λίγο καιρό πριν, σχετικά με την ετυμολογία αρκετών όρων από τα χαρτιά της τράπουλας.
Η γέννηση των τραπουλόχαρτων, έγινε αρκετούς αιώνες πριν, στην μακρινή Κίνα και διαδόθηκαν στην Ευρώπη στα τέλη του δεκάτου τετάρτου αιώνα, όπου γνώρισαν ταχύτατη αποδοχή. Η λέξη τράπουλα, προέρχεται από την ιταλική λέξη trapolla που θα πει "απάτη, παγίδα", όμως δε λέει και πολλά. Τα φύλλα της, είναι πενήντα δύο, δεκατρία από κάθε χρώμα (με την έννοια του συμβόλου κι όχι μαύρου-κόκκινου), τα οποία είναι τέσσερα, τα "καρά" από τη γαλλική λέξη carreaux (♦), οι "κούπες" που λέγονται και "καρδιές", από την ιταλική λέξη coppe (♥), ενώ στα "σπαθιά" και στα "μπαστούνια" υπήρξε ένα μπέρδεμα, αφού τα ♠ τα λέμε μπαστούνια, ενώ το παλιό ιταλικό και ισπανικό bastone, basto σημαίνει τη φυλή ♣, που εμείς τη λέμε σπαθιά (δάνειο από το spade, espadas, που όμως στα ιταλικά-ισπανικά δηλώνει τη φυλή ♠!). Οι πίκες που λένε στο μπριτζ είναι από τη γαλλική λέξη piques.
Επίσης, πέρα από τα 10 πρώτα φύλλα της τράπουλας (άσσος, δύο, τρία,..., εννιά, δέκα) υπάρχουν και οι φιγούρες που αντιστοιχούν στον βασιλιά (Κ) , στη βασίλισσα (Q) και στον υπηρέτη/ιππότη (J). Ο βαλές J προέρχεται από το γαλλικό valet που σημαίνει υπηρέτης, και που όμως τον λέμε και φάντη από το ιταλικό fante, το οποίο ανάγεται στο λατινικό nfans, παιδί· και επειδή οι ανήλικοι πρίγκιπες, που λέγονταν infante στην Ισπανία, είχαν μια σωματοφυλακή για να μην πέσουν θύματα των παλατιανών μηχανορραφιών, η σωματοφυλακή αυτή ονομάστηκε infanteria, όρος που γέννησε το σύγχρονο αγγλικό infantry αλλά και τον δικό μας φαντάρο. Στη συνέχεια, η ντάμα Q και ο ρήγας K (που λέγεται και παπάς), που δεν τους αναφέρει στο άρθρο, λογικά προέρχονται από τα γαλλικά dame και roi αντίστοιχα.
Και αν σας ενδιέφεραν αυτά, μπορείτε να διαβάσετε ακόμα περισσότερα στοιχεία γύρω από την τράπουλα στο πολύ καλό άρθρο που σας έλεγα προηγουμένως.
Κλείνοντας αυτή τη μεγάλη παρένθεση γύρω από τον κόσμο των χαρτιών, συνεχίζω με τον τίτλο της ημέρας "Νους υγιής εν σώματι εξουθενωμένο". Το πρώτο σκέλος του τίτλου επαληθεύτηκε, μιας και το συγκεκριμένο παιχνίδι απαιτεί το μυαλό σου προσηλωμένο εκεί όλη την ώρα. Βέβαια, κόντεψε να σπάσει στο τέλος (από το πρώτο μάθημα, φαντάσου), οπότε "τι υγιές και κουραφέξαλα μου λες", θα πείτε.
Το δεύτερο σκέλος αφορά την απόσταση που διένυσα από το σπίτι μου μέχρι το μέρος που έγινε το μάθημα. Εξήμισι χιλιόμετρα λέει το Google Earth να πάω κι άλλα τόσα ο γυρισμός, σύνολο δεκατρία. Σ' έναν γεμάτο από αμάξια στενό δρόμο χωρίς πολλά φώτα, με πολλές λακκούβες και χωρίς να 'χω αναρτήσεις στο δίκυκλο όχημά μου, και με αρκετό κρύο εκείνη την ώρα, ανυπομονούσα να φτάσω σπίτι να κάνω μπάνιο και να φάω.
Το κλειδί μόλις γύρισε δύο φορές και η πόρτα άνοιξε. "Επιτέλους!", ήθελα να φωνάξω, όμως το προχωρημένο της ώρας το καθιστούσε αδύνατο. Τα 'χα φτύσει σε λέω.
Παρότι είχα διανύσει παρόμοιες αποστάσεις στο παρελθόν, ποτέ δεν υπήρχε τόση πολλή ανωμαλία συγκεντρωμένη σε μία διαδρομή. Ανηφόρες και κατηφόρες που με φοβερή εναλλαγή, έδιωχναν από πάνω σου και την τελευταία μονάδα αντοχής σου.
Ο ήχος του νερού που τρέχει και του λαδιού που καίγεται ήταν οι επόμενες στιγμές της νύχτας.
Ώρα για ύπνο, ώρα για ξεκούραση.
ΥΓ: Θάνο, μετά από μερικούς μήνες μαθημάτων, θα σου υπενθυμίσω τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης. Πρόσεχε σε λέω! (φάτσα που χαμογελάει)
