96 ώρες σε μια ανάσα

Ήθελα να πάρω μια ανάσα. 

Συνεχώς τα έβαζα με τον εαυτό μου όταν ακολουθούσε το ίδιο πρόγραμμα, το ίδιο σχεδιάγραμμα, γινόταν ακόλουθος της ρουτίνας δηλαδή, για κάποιο χρονικό διάστημα. Έτσι, πριν εικοσικάτι μέρες ξεκίνησα να γράφω τις εμπειρίες μου σ' αυτή τη μικρή διαδικτυακή γωνιά. Τα έβαλα κυρίως με τον "ύπουλο" χρόνο που μας πιέζει, μας αγχώνει, μας κυνηγά. 

Με βοήθησε αυτή η νέα μου ενασχόληση να χαλαρώσω, να ξεφύγω από τις συνήθεις διαδικασίες της καθημερινότητας και να ταξιδέψω. Όμως σύντομα έπεσα πάνω σε μια αντίφαση. 

Κάθε μέρα ταξινομούσα τις αναμνήσεις της χθεσινής μου μέρας και τις αποτύπωνα στην οθόνη του υπολογιστή. Κάθε μέρα, χωρίς να παίρνω ανάσα. Ωχ, λέω, έτρεχα μόνος μου και βγήκα δεύτερος. Οπότε, για να επαναφέρω κάπως την αρχική κατάσταση, μου έδωσα μία ex abrupto άδεια ενενήντα έξι ωρών. Πέρασαν πολύ γρήγορα που ούτε τις κατάλαβα, σαν μια ανάσα.

Και λίγο μετά, πέφτω πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία μου κι αρχίζω να μετρώ πόσες ανάσες πέρασαν από τότε. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μια βαθιά ανάσα και βρίσκομαι είκοσι χρόνια νωρίτερα. Εκεί, στην παραλία με τη χρυσαφένια άμμο, να παίζω γυμνός με το κουβαδάκι και τον εκσκαφέα και με τη μάνα να μου ρίχνει θαλασσινό νερό ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να μη ζεσταίνεται ο κανακάρης της.



Τόσα χρόνια μια ανάσα, που λέει κι ο Μαχαιρίτσας...