Ερωτική φλόγα

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή,

μιαν άλλη που δε θα υπάρχω,

μη φοβηθείς

και θα με βρείς είτε σαν άστρο,

όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα,

είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,

είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα

μαζεύονται όλοι οι ποιητές

και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,

μασάν χρυσόσκονη,πηδάνε τα ποτάμια

και περιμένουν

να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,

να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου,

να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,

να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου

το προσωπό μου φωτεινό

να σχηματίζει αστερισμό,

να σου χαμογελάει

και να σου ψιθυρίζει

καληνύχτα...

"Ερωτικό", Μ. Χατζιδάκις

Επηρεασμένος από την χθεσινή ανάρτηση, όπου αναφέρθηκα στον Μ.Χατζιδάκι, διάβασα σήμερα το [αφήνω_κενό_για_τον_χαρακτηρισμό_που_θα_αποδώσετε] ποίημά του, με τίτλο "Ερωτικό".
Κι όχι απλά το διάβασα, το άκουσα κιόλας από την Αρλέτα και τον Κωνσταντίνο Βήτα σε δύο ιδιαίτερες εκτελέσεις. 

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012 "Σοκολατοδιάβασμα"

Τι δύσκολη μέρα κι αυτή!
Τι δύσκολη μέρα, λέω.

Γιατί, όταν επί τέσσερις συνεχόμενες μέρες, σαν το νερό κι εσύ, λιμνάζεις, είναι πολύ δύσκολο απ' το πουθενά να ασπαστείς τους ρυθμούς της ρουτίνας σου.

(Σκέψου ότι βρίσκεσαι πάνω σ' ένα τρένο που κινείται αργά, τόσο αργά ώστε να μπορείς να πηδήξεις απ' αυτό χωρίς πολλά κατάγματα. Κάποια στιγμή αποφασίζεις να πηδήξεις γιατί έτσι σου κάπνισε. 

Όταν θα θελήσεις να κυνηγήσεις το τρένο για να ξανανεβείς, τότε με βεβαιότητα που αγγίζει το εκατό τοις εκατό, θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ την Τετάρτη το πρωί.)

Ξύπνησα με τα χίλια ζόρια, ετοίμασα φαΐ και καθώς μασουλούσα, κανόνιζα με τη φίλη μου την Ξένια (κάπου εδώ βρίσκεται) να με βοηθήσει σε κάτι ασκήσεις.
Βλέπετε, η Ξένια είναι πολύ καλή φοιτήτρια και χρωστάει μόνο δύο μαθήματα για πτυχίο, οπότε είναι η ιδανική για να με βοηθήσει. 

Μετά από συνεννόηση μπουζούκι, βρέθηκα σπίτι της με έναν κορμό, εκείνο το γλυκό με σοκολάτα και μπισκότα, το οποίο είχε φτιάξει η μάνα μου. Τόσες φορές με βοηθά η Ξένια, κι εγώ ένα κέρασμα δεν της είχα πάει. Να που επανόρθωσα, εν μέρει. 

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση, γιατί όταν έφτασα με τον ανελκυστήρα στο ισόγειο της πολυκατοικίας, εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα αφότου πάτησα το "0", βρέθηκα μπροστά σε περίπου δεκαπέντε γείτονες μου. Ήταν η συνέλευση που είχε οριστεί σχετικά με θέματα της πολυκατοικίας, κυρίως όμως για το πετρέλαιο που θα αγοραστεί όταν θα μπουν τα κρύα. Και δεν αργούν.
Έκατσα, όχι τόσο για να συζητήσω για τα θέματα που τους απασχολούσαν, αλλά περισσότερο για να χαζέψω φάτσες, να παρατηρήσω γκριμάτσες, λόγια και κινήσεις, να δω δηλαδή σχολαστικά, πως γίνεται  μία συνέλευση πολυκατοικίας. Μισή ώρα αργότερα, με μια βαλίτσα γεμάτη με τη νέα μου αυτή εμπειρία, κίνησα για το σπίτι της Ξένιας.

Τελικά, έπειτα από κανα δυο ώρες με εξωτερικά και εσωτερικά γινόμενα, γαλιλαϊκούς μετασχηματισμούς και δε συμμαζεύεται, έφυγα από το σπίτι της με προορισμό το υπέροχο κρεβάτι μου. (Μόνο κάτι τέτοιες στιγμές, τρομερής κούρασης και νύστας, το χαρακτηρίζω έτσι.) 

Λίγα δευτερόλεπτα αφότου μπήκα στη μικρή φοιτητική μου γκαρσονιέρα και κλείδωσα την πόρτα, η μνήμη μου σταμάτησε να λειτουργεί αφού ο ύπνος μ' είχε πιάσει εξ απίνης. 

ΥΓ: Το σαββατοκύριακο, το ιστολόγιο θα αδρανήσει, αφού ο υποφαινόμενος θα βρεθεί στο Αγρίνιο κοντά σε αγαπημένους φίλους. Από Δευτέρα και πάλι εδώ, στον αγώνα μου, κατά του χρόνου.