Τριπλή δόση με κοντρόλ και εφ

"Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος ποιος υπήρξα, τι σκέφτηκα, πώς έζησα και τι είναι αυτό που συνθέτει την μελλοντική μου απουσία."

Μάνος Χατζιδάκις

Ογδόντα επτά χρονών και μίας ημέρας.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, αθάνατος, έσβησε χθες περίπου εννιά δεκάδες κεράκι από την τούρτα του.

Αν και δεν είχα την ευκαιρία να πιω από το μουσικό νερό που έφτιαχνε, την ώρα που το 'φτιαχνε, προσπαθώ να το κάνω τώρα. Γιατί το τρεχούμενο νερό, όπως και οι μουσικές του Χατζιδάκι, παραμένουν φρέσκα και χωρίς ημερομηνία λήξης.

Πάρτε μία μικρή δόση κι ακούστε το έκτο κομμάτι από το άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι, "Το χαμόγελο της Τζοκόντας", με τίτλο "Το Κονσέρτο".

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012 "Η Lucina της αρπαγής"

"Πωωω! Πήγε τρεις το μεσημέρι κι ακόμα κοιμάμαι!"

Αυτή η φράση ήταν η πρώτη που πέρασε απ' το μυαλό μου, με τρόμαξε, και μ' ανάγκαζε σηκωθώ αμέσως. Αν και η μη διεξαγωγή των μαθημάτων της σχολής ήταν το βασικό μου επιχείρημα, μάταια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να κοιμηθώ ακόμα λίγο. Κάτι με ωθούσε να σηκωθώ.
Το σύθαμπο θα 'ρχεται νωρίτερα διαβάζω, και τρομάζω μιας και ήμουν συνηθισμένος στις ακτίνες του ήλιου. Όσο περισσότερο σκοτεινιάζει τόσο περισσότερο τρομάζω, και νιώθω σαν αντιβρικόλακας, όταν το λέω.

Τελικά, το τηλέφωνο χτύπησε με τον ιδιαίτερα σπαστικό του χτύπο, και αφού μία ιδιόμορφη γκριμάτσα κάλυψε το πρόσωπό μου, σηκώθηκα επιτέλους για να απαντήσω.
Ήταν ο φίλος Π., που με προσκαλούσε για ταινία το βράδυ.

- "Η Αρπαγή II", πολύ ωραία ταινία, ψήνεσαι; 
- Τι είναι;
- Περιπέτεια, θα σ' αρέσει.
- Καλά, οκ. 

Λιγομίλητος, αφού ο εγκέφαλος δεν είχε πάρει ακόμα μπρος, απάντησα καταφατικά.
Επόμενη στάση το ψυγείο, όπου έφαγα τα τελευταία κομμάτια της παραδοσιακής πίτας της γιαγιάς μου.

Τι υπέροχη πίτα! Πόσο μου 'χε λείψει! 

Κάτι τέτοιες στιγμές, νοσταλγώ τις ημέρες στο χωριό, που εκτός από τον φρέσκο αέρα και την αίσθηση χαλαρότητας που μου στερεί η πόλη, όταν το ιδιαίτερα νόστιμο και υγιεινό φαΐ της γιαγιάς κάνει την εμφάνισή του, νιώθω άλλος άνθρωπος.
Καθώς η τελευταία μπουκιά έκανε τσουλήθρα στον οισοφάγο μου, έλεγχα τα ηλεμηνύματα μου.

Η φίλη μου η Lucina (το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που της έδωσα), με ενημέρωνε σε μήνυμά της ότι πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις για το μεταπτυχιακό της.
"Ιστορική και Βαλκανική Γλωσσολογία" ο τίτλος του μεταπτυχιακού, που ηχεί στα αυτιά μου σα να μου ανακοίνωναν ότι θα έπαιζα σε τελικό του Champions League.
Βέβαια όταν την πήρα τηλέφωνο για να τη συγχαρώ, αυτό που άκουγα ήταν "@#%^ και @#%^ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ". Τι υπέροχη επιστήμη! Μακάρι να μπορέσω να ασχοληθώ μαζί της κάποια μέρα.

Μπράβο Lucina!
(Και αντί για κέρασμα για την επιτυχία σου, προτιμώ μαθήματα γλωσσολογίας.)

Μόλις σκοτείνιασε, βρέθηκα σε μια άνετη καρέκλα, στο μέσο της κινηματογραφικής αίθουσας αγκαλιά με ποπ-κορν και δίπλα σε φίλους.
Η "Αρπαγή II" αν και είχε πολύ καλά σχόλια, δεν με ενθουσίασε.
Αναμενόμενη τροπή και απλοϊκό σενάριο.

Η βραδιά έκλεισε με tichu, με τον αντίπαλο στα τελευταία παιχνίδια,φίλο Π., να μην μ' αφήνει με νύχια και με δόντια (και αρκετή δόση τύχης- να το τονίσω!) να κερδίσω. Σκληρή μάχη που έκλεισε με έναν ήσυχο και βαθύ ύπνο.




Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012 "Ζντουπ στο χρόνο"

Η χθεσινή μέρα, πέρασε τόσο γρήγορα, που ούτε η μνήμη μου δεν πρόλαβε να καταγράψει.

Η στιγμή της ημέρας που δεν ξεχνώ όμως, ήταν εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα, όταν ετοίμαζα το μεσημεριανό μου. Τη "δόση" μου, όπως συνηθίζω να αποκαλώ, μιας και το μεσημεριανό φαΐ είναι το άλφα και το ωμέγα της της ημέρας μου.
Προμαγειρεμένο κοκκινιστό κρέας από τη μάνα, που με μαγειρική μαεστρία και εμπειρία πασίγνωστου σεφ, ξεπάγωσα και ζέστανα, συνοδευόμενο από μία κλασική και γευστικότατη σαλάτα με ψιλοκομμένα φρέσκα αγγούρια, ώριμη κατακόκκινη ντομάτα, πεντανόστιμο τυρί και από πάνω μπόλικο λάδι παραγωγής μας, λίγο αλάτι και αρκετή ρίγανη.

Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο πλήρες γεύμα (και λογικά θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξαναετοιμάσω κάτι παρόμοιο) που η εικόνα του, η μυρωδιά κι η γεύση του έφτιαξαν έναν νέο αναμνηστικό τοίχο, στο δωμάτιο του μυαλού μου.




Τώρα, που πέρασαν οι δύο αυτές όμορφες μέρες, με κυριεύει το ίδιο συναίσθημα που έχω όταν κόβω ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο.
Από τη μία το κόψιμό του γίνεται για ωραίο σκοπό, είτε για να το μυρίσεις είτε για να το χαρίσεις, αλλά από την άλλη στερείς κάτι όμορφο από τη φύση.
Έτσι κι αυτές οι δυο μέρες, αν και μου χάρισαν όμορφες στιγμές, τέλειωσαν. Κι αν ποτέ, σαν το άνθος αυτό, δεν θα ξαναυπάρξουν ολόιδιες, πάντα θα υπάρχουν εκεί μέσα σαν αναμνήσεις, στο σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού μου, αθάνατες, σαν το νερό και τις μουσικές του Χατζιδάκι ένα πράμα...