Μεταμεσονύκτια ισοφάριση με ούζο

"Όταν πίνω σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι, πίνω.",  έλεγε πριν πολλά χρόνια ο Ρακίνας, ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους κλασικούς συγγραφείς, ο οποίος έζησε περί τον δέκατο έβδομο αιώνα και όσο γρήγορα μάθαμε για την ύπαρξη του, τόσο γρήγορα θα τον ξεχάσουμε.

Αν θέλετε να επιταχύνετε τη διαδικασία, βάλτε ένα ποτηράκι ούζο με έναν πάγο κατά προτίμηση, για συμπαράσταση. Κι αν δεν έχετε κοντά σας ούζο, ανεβάστε την ένταση των ηχείων σας κι ακούστε τις παρακάτω μελωδίες. Η ουσία είναι η ίδια: θ α  ξ ε χ ά σ ε τ ε  τ ο ν  Ρ α κ ί ν α ς

Σάββατο και Κυριακή 27-28 Οκτωβρίου 2012 "Πας μη πίνειν Βάρβαρος"
(και μισή Παρασκευή, 26 του μηνός)

Λίγα λεπτά μετά τη μία το ξημέρωμα Δευτέρας, βρέθηκα ξανά αγκαλιά με τον προσωπικό μου υπολογιστή. Είχε προηγηθεί ένα ευχάριστο δυομισιήμερο στο Αγρίνιο, με μια υπέροχη φιλοξενία από τον φίλο μου Κώστα και τη φαμίλια του.

Από τα ηχεία ακούγονται μαγικές συνθέσεις του Vivaldi, που εντελώς τυχαία έπεσα πάνω τους πριν από λίγο και δίπλα μου το πρώτο ποτήρι με ούζο "Στεφανούρη" από την Καλαμάτα, έκανε την εμφάνισή του. Να 'τος ο οικοδεσπότης, λίγο παραποιημένος για ευνόητους λόγους. 

Πας μη πίνειν Βάρβαρος.

Ο τίτλος του διημέρου είναι συνδυασμός μιας φράσης και μιας κατάστασης. 

Ξεκινώντας απ' το τέλος, εξηγούμαι:

Αν δεν έχετε πάει στο Αγρίνιο, αφήστε με να σας περιγράψω πως είναι.

Αν έχετε πάει, απλά αγνοήστε για εξήμισι λεπτά -όσο θα διαρκέσει η ανάγνωση-  τις εμπειρίες σας με την συγκεκριμένη πόλη, για την όχι και τόσο πιθανή περίπτωση οι απόψεις μας να αντικρούονται. 

Πρόκειται για μία αχανή πόλη, που προσφέρει απλόχερα αποπροσανατολισμό στους επισκέπτες της (μερικές φορές ακόμα και στους ντόπιους) μέσα από τα πολλά σοκάκια και τις ασύμμετρες διακλαδώσεις της και έχει αλκοόλ. Πολύ αλκοόλ και σε καλές τιμές.

Για να μην γενικολογώ, θα αναφερθώ στο ούζο τους. 

Δεν ξέρω αν ήταν ντόπιο ή όχι, αν ήταν νερωμένο ή όχι, αλλά (μου) έκανε καλό. 

Γιατί όπως είπε και προηγουμένως ο Ρακίνας (δεν πιστεύω να τον ξεχάσατε κιόλας), "Όταν πίνω σκέφτομαι, κι όταν σκέφτομαι πίνω.", ένα απόφθεγμα που ταυτίστηκα μαζί του το διήμερο που μας πέρασε. Και σκεφτόμουν αρκετά, τ' ομολογώ. Αλλά μη με κατηγορείστε για κατάχρηση - γι' αυτό φέρει ευθύνη και ο εικονιζόμενος. 

Τώρα, αν εικάσουμε ότι το παραπάνω απόφθεγμα αποτελεί αξίωμα και κάνοντας έναν λογικό συλλογισμό, καταλήγουμε στο προφανές θεώρημα που μόλις δημιούργησα, το οποίο προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, για περαιτέρω μελέτη και ανάλυση σε όποιον το επιθυμεί:

"Όποιος δεν πίνει, δεν σκέφτεται. (1)

Όποιος δεν σκέφτεται, είναι χαζός. (2)

Οι φίλοι μου είναι έξυπνοι. (3)

(1) + (2) + (3) = Δεν κάνω παρέα με νηφάλιους."

Τη στιγμή που μπαίνει το δεύτερο ποτήρι "Στεφανούρη", να ευχαριστήσω τη φίλη μου τη Μαρία, που μου το 'φερε δώρο από την Καλαμάτα, όταν πήγε εκδρομή. Αυτά είναι δώρα!

Το πρώτο συνθετικό του τίτλου για το σαββατοκύριακο, είναι μία φράση.

Με αφορμή, λοιπόν,  τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, θυμήθηκα μία σχετική φράση του Μάνου Χατζιδάκι...

"Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημον ‹πας μη Έλλην βάρβαρος›."

....η οποία καταδυκνείει την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. 

(Αν και αποτελεί ευκόλως εννοούμενο, συμπληρώνω, ότι όσα γράφονται είναι προσωπικές απόψεις.)

Και κάπως έτσι, βγήκε ο τίτλος για το γουίκεντ που μας πέρασε. 

---------------σ χ ε δ ό ν  Τ Ε Λ Ο Σ---------------

Αφού στην παρούσα ανάρτηση συνηθίζω να εξηγούμαι, θα συνεχίσω τη μόδα εξηγώντας τον κεντρικό τίτλο "Μεταμεσονύκτια ισοφάριση με ούζο".

Η σκέψη όσων έχουν διαβάσει και παλιότερες δημοσιεύσεις, θα πάει ευθύς στην 

προ-ντουζίνας-ημερών ανάρτηση όπου λέγω ότι έφαγα γκολ από τον χρόνο. 

Το σκορ έγινε 1-0 και μπλα μπλα μπλα... σήμερα ισοφάρισα σε 1-1, πίνοντας ούζο.

Κι όμως πέσατε έξω! Ίσως γιατί δεν ακολουθήσατε την συμβουλή της τέταρτης σειράς.

Η ισοφάριση, που λέτε,  έγινε το Σάββατο το βράδυ πίνοντας φυσικά το αφέψημα από σταφίδες (ερμηνεία του τούρκικου üzüm, που φέρεται ως την επικρατέστερη ετυμολογική προέλευση του ούζου), σ' ένα σοκάκι του Αγρινίου.

Καθώς γυρνούσα με τον Κώστα στο σπίτι του, εκεί γύρω στις τρεις και σαράντα το ξημέρωμα, με μια μικρή παραζάλη, άρχισα να φαντάζομαι ότι επέστρεψα στο γνωστό γήπεδο με αντίπαλο τον χρόνο, τον πίεζα για την ισοφάριση, βγάζοντας σέντρες, κάνοντας ντρίπλες και δίνοντας κάθετες πάσες. Όμως η σοβαρή πίεση άρχισε να γίνεται όταν έριχνα πολλά σουτ προς την εστία του. Όπως ήταν απολύτως φυσικό, η στρογγυλή θεά μου 'κανε το χατήρι και μετά από έντονο φλερτ με τα δίχτυα, τα μαγνήτισε  κι ας μην ήταν αρσενικό. Πλέον ο φωτεινός πίνακας έγραφε 1-1. Και σαν επιβράβευση προστέθηκε μία ώρα στη ζωή μου και το ρολόι έδειχνε μερικά λεπτά νωρίτερα! Τρεις και σαράντα πριν. Τρεις και δέκα τώρα. Το θαύμα που επιζητούσα μια ζωή έγινε! Νίκησα τον χρόνο!

Τελικά η εξήγηση ήταν πολύ πιο απλή. Η θερινή ώρα έγινε χειμερινή. 

Ξενέρα.

Αν κάτι έχω να προσθέσω για το φοβερό αυτό σαββατοκύριακο είναι η υποστήριξη της Lucina, που με ώθησε να πιω και τρίτο ποτήρι "Στεφανούρη", εεε με ώθησε να γράψω σύντομα την ανάρτηση ήθελα να πω, με το παρακάτω μήνυμα στο facebook.

Δύο και σαράντα τέσσερα. Πως πέρασεν η ώρα.

ΥΓ: Αν κάτι κατάφερα με την παρούσα ανάρτηση, είναι ότι διαφήμισα τον "Στεφανούρη" που βλέπετε και παρακάτω, κι ότι τήρησα την υπόσχεση που 'δωσα στην εισαγωγή. Δηλαδή, όσο γρήγορα μάθατε τον Ρακίνας, τόσο γρήγορα τον ξεχάσατε. 

Ή μήπως τον θυμηθήκατε πάλι;