Ωδή στους φίλους μου. Πράξη πρώτη.

Οι φίλοι. 

Ω! Τι υπέροχοι!

Σε ακούν, σου μιλούν, γελάτε μαζί, κλαίτε κιόλας, πάτε για τρέξιμο, μαλώνετε, τρώτε τα μεσημέρια που και που, θα κοιμηθείτε και καμιά φορά, τραγουδάτε και παίζετε κιθάρα, βλέπετε ταινίες, μιλάτε για έρωτες, ταξιδεύετε σε μέρη, κάνετε κι οτοστόπ, πάτε για μπάνιο, μετά για μπύρες και σφηνάκια, βγάζετε παρατσούκλια μεταξύ σας.

Κόλλησα τώρα από τη νύστα που κουβαλώ τις τελευταίες μέρες και δεν μου 'ρχεται τι άλλο να γράψω!

(Θα μπορούσε κανείς να γράψει τριλογία...)

Η πρώτη ωδή είναι αφιερωμένη σ' έναν φίλο 

που 'ναι μακριά από 'δω και μου 'χει λείψει ο άτιμος.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012 "Τα καμμένα ανέκδοτα"

Η μέρα κύλισε πολύ γρήγορα και περιγράφεται σε λίγες μόνο λέξεις που καταγράφονται ευθύς αμέσως σε χρονολογική σειρά.

Ξύπνημα - φαΐ - σοκολάτα ζεστή με γεύση καραμέλα - καμμένα ανέκδοτα.

Το πρώτο συνέβη λίγα λεπτά με τις δώδεκα, αν και ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο. 

Βλέπετε, το καθημερινό ξύπνημα για σχολή δεν μου επιτρέπει μεγάλες αλλαγές στα ωράρια του ύπνου.

Και αυτή τη στιγμή αναπολώ ένα Κυριακάτικο ξύπνημα στις τέσσερις και τέταρτο μετά μεσημβρίας. 

Το δεύτερο συνέβη λίγες ώρες αργότερα. Ήταν το κλασικό μου φαγητό που όποιος κι αν έχει επισκεφτεί το σπίτι μου σίγουρα το έχει δοκιμάσει.

Φιλέτο κοτόπουλο με ρύζι.

Το τρίτο ήταν μία επίσκεψη στο μοναδικό Art Cafe της πόλης που γνωρίζω. 

Υπέροχη διακόσμηση που σε ταξιδεύει σε άλλες πολιτείες (και που χρειάζεται μία ειδική αφιέρωση στο αντίθετο-του-παρελθόντος), και μια υπέροχη και γευστικότατη σοκολάτα με γεύση καραμέλα που ήταν ότι έπρεπε λίγο μετά τη μεσημεριανή βροχή.

Και τέλος είχαμε συγκέντρωση στο σπίτι. Φίλοι παλιοί που 'χαμε καιρό να ανταμώσουμε αλλά και καινούριοι χαλαρώναμε, αφού είχαμε κουραστεί από το τόσο περπάτημα, και συζητούσαμε ώσπου...

...οι δύο συνονόματοι της παρέας ξεκίνησαν τα καμμένα ανέκδοτα.

Κάποια στιγμή, μπορεί να ακούσεις ή να διαβάσεις ένα τέτοιο -όπως θα κάνεις παρακάτω- και να μην ενθουσιαστείς, ίσως να μη γελάσεις , το πιθανότερο να κάνεις μια γκριμάτσα απηυδισμού.

Όμως, πέρα από το περιεχόμενο του ανεκδότου, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που σε βοηθούν στο να γελάσεις. Η ατμόσφαιρα, η παρέα και ο τρόπος που το λέει κάποιος. 

Κι αν χθες το βράδυ τα πρώτα δύο πληρούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, τι να πω για το τελευταίο!

Έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ.

Σας παραθέτω δύο από όσα ειπώθηκαν και θυμάμαι ακόμα, σε μορφή ερωταπαντήσεων:

1) Ποια είναι η ομοιότητα μεταξύ ενός τρένου;

Απ.: Όλα τα βαγόνια πηγαίνουν με την ίδια ταχύτητα, κυρίως το τελευταίο.

2)Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός περιστεριού;

Απ. :Έχει δύο πόδια, εκ των οποίων το ένα.