Ασταθής απόκρουση και γκολ

Και μόλις χθες έφαγα το πρώτο γκολ.

Με έναν ωραίο ελιγμό από τον αντίπαλο, μ' ένα σουτ πάνω στην κίνηση, με μια ασταθή απόκρουση από μέρους μου και με τη βοήθεια της κάθετης δοκού της εστίας, μπήκε το πρώτο γκολ στον αγώνα.

Πλέον το σκορ είναι "Χρόνος 1 - 0 Τ.Ε.Χ.Ν.Η.".

Και εξηγούμαι.

Ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα -σαν ένα τρένο τη νύχτα που περνά σφυρίζοντας- που δεν πρόλαβα να κάνω ανάρτηση για το τι έκανα τη Δευτέρα. 

Βέβαια, ορισμένα κενά που πιθανόν να δημιουργούνται στο ιστολόγιο κάνουν καλό, μιας και θα μπορεί να ανασάνει.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012 "Το τρένο και τα δαχτυλίδια"

Σε συνέχεια της τελευταίας μου ανάρτησης, και ορμώμενος από το τρένο που είδα χθες το πρωί στη στάση, σημειώνω παρακάτω το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη "Όταν μιαν άνοιξη".

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει

θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά

και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου

παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις

μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου

κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,

ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο

θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας

και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες

μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο

από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου

παλιέ μου φίλε

Επίσης μπορείτε να το ακούσετε και στον συσωλήνα (κοινώς YouTube).

Κι από το τρένο στη σχολή για να γυρίσω πάλι πίσω, στο σπίτι της φίλης μου της Ειρήνης η οποία πάσχει από μία σπάνια ασθένεια, την cosmimatius iperochus. 
Επειδή κάτι τέτοιες στιγμές είναι δύσκολες για τον οποιονδήποτε, μου ζήτησε να τη βοηθήσω σε έναν  διαγωνισμό που ξεκίνησε χθες και χαρίζει τρία πολύ ωραία δαχτυλίδια.
Η βοήθεια ήταν να της φτιάξω μία φωτογραφία για τον διαγωνισμό. Και να το αποτέλεσμα!

Επειδή κάτι τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται, αν θες κι εσύ να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό μπες στη σελίδα της και ακολούθησε τις απλές οδηγίες που επίσης αναγράφονται και στην εικόνα.

ΥΓ: Αν ζούσε, χθες θα έσβηνε εκατόν πενήντα οχτώ κεράκια από την τούρτα του. Ο λόγος για τον ευφυέστατο και δημιουργικότατο Όσκαρ Ουάιλντ. 
Κι επειδή είμαι μεγάλος θαυμαστής του, του αφιερώνω αυτό το μικρό υστερόγραφο συνοδευόμενο από έναν αφορισμό του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι οι απόψεις κάποιου άλλου, η ζωή τους μια μίμηση, τα πάθη τους ένα ρητό.